Για την προσφυγιά

Δε μπορώ να γράψω ποίημα
για τους πρόσφυγες,
τους «λάθρο», όπως τους λένε οι χρυσαυγίτες,
γιατί δεν έχω ζήσει προσφυγιά.
Δεν έχω πεινάσει δίπλα τους,
δε με κυνήγησαν
οι δικοί μου δεν απειλήθηκαν
ποτέ με όπλο.
Το βίωμά μου είναι ανύπαρκτο,
εικόνα απ’ τις ειδήσεις,
κι έτσι δε μπορεί να υπάρξει σύγκριση.

Μπορώ να γράψω για τις αποτυχίες
της καθημερινής μας ζωής,
για το βιωμένο, ή τον αβίωτο έρωτα,
για τη μουσική των πουλιών, των φύλλων,
τη μαγεία των βιβλίων ή της φύσης.
Μπορώ να υμνήσω το θάνατο ή τη ζωή
σε ένα ξεραμένο τριαντάφυλλο
μπορώ να πω χιλιάδες λέξεις για τη σύγχρονη
μοναξιά του διαμερίσματος,
για τις αβύσσους που πρώτη φορά ανοίγονται
μέσα στα μυαλά μας

Μα μπροστά στην τραγωδία της προσφυγιάς,
στην ισοπέδωση της ζωής
χιλιάδων ανθρώπων
από τον πόλεμο, από κάποιον πόλεμο,
Τότε, αν μιλάμε για στίχο,
αν μιλάμε για ποίηση ή τέχνη,
αυτό που μπορώ μόνο να κάνω
είναι να μένω
αιώνια σιωπηλός.
.......

------

Το κύμα ασημίζει κάτω
απ’ το στρογγυλό φεγγάρι
Τα φωτάκια
στην απέναντι ακτή
τρέμουν απ’ την υγρασία
Και δίπλα μου
παρακμιακές μουσικές του ’80
τουρίστες που γελάνε
και βιντεάκια που παίζουν
στα κινητά.
Είναι όμορφα -
η βραδυά δεν σε απογοητεύει,
αν κοιτάς παντού την ομορφιά,
αυτή σε κρατάει.
Μια μαύρη φιγούρα έρχεται
βρέχει τα πόδια της στο κύμα
Οι τουρίστες έφυγαν
ο ήχος σταματάει
Και τα φώτα απέναντι,
στη Σαγιάδα και το Δρέπανο
συνεχίζουν να τρεμοπαίζουν
από την υγρασία
Όπως κάθε βράδυ
ασταμάτητα και νωχελικά.. .......

Η ερήμωση

Η ερήμωση της ψυχής
κάθε φορά που χωρίζεις
από έναν άνθρωπο που αγάπησες

Θυμίζει μια κοιλάδα νεκρή,
γεμάτη πέτρες και σκόνη.

Δεν υπάρχει νόημα εκεί,
ούτε σκοπός
Μόνο ο ορίζοντας
που πηγαίνει και πηγαίνει

Κι ένας άδειος αέρας
που σφυρίζει
Και που σου θυμίζει ότι κάποτε
και συ υπήρξες
.......

Πολλά Ποιήματα

Μια φίλη μου είπε:
«Δε γράφεις πια πολλά ποιήματα.
Να! Το 2014 έγραψες είκοσι,
ενώ φέτος μόνο δύο! »
Λέει αλήθεια,
απλά τότε

δεν ασχολούμουν
με πολλά άλλα πράγματα.
Πράγματα όμορφα, πράγματα
ζωντανά,
πράγματα υπέροχα τόσο,
όσο και η Ποίηση.

Γιατί φίλοι μου
το θέμα δεν είναι αν γράφεις ποιήματα
ή αν φυτεύεις σπόρους.
Το θέμα είναι -όπως πάντα- ένα:
Να είσαι ζωντανός.
Να αγαπάς και να πράττεις.
Το θέμα είναι να κρατιέσαι ζωντανός.

Γιατί έχω διαβάσει στίχους από ποιητές
πολυγραφότατους,
πλην όμως, νεκρούς.

Ανθρώπους, που αν και φρονούν
πως υπηρετούν την Ποίηση,
την απαιτητική αυτή Κυρία,
οι στίχοι τους περιγράφουν
με εκατό τρόπους το θάνατο.

Τον τελικό, μίζερο,
και καθόλου τραγικό, τελικά,
θάνατό τους. .......

Στίχοι

Στίχοι που παλιά εκτιμούσα
Φαίνονται τώρα κενοί.
Κατασκευές φαντασίας,
Σκαλωσιές ρεμβασμού,
Θύλακες ονειροπόλησης.
Ποθώ πια το στίχο
Που θα με τραβήξει 

Απ’ την επείγουσα πραγματικότητα,
Θα με αρπάξει απ’ το σβέρκο
Να με βάλει σε έναν κόσμο αληθινό,
Τόσο αληθινό, όσο είναι 

Μετά από μακρύ περπάτημα
Σε μέρα ζεστή,
Να πίνεις ένα ποτήρι καθαρό,
Παγωμένο,
Κρυστάλλινο νερό.

.......