Για την προσφυγιά

Δε μπορώ να γράψω ποίημα
για τους πρόσφυγες,
τους «λάθρο», όπως τους λένε οι χρυσαυγίτες,
γιατί δεν έχω ζήσει προσφυγιά.
Δεν έχω πεινάσει δίπλα τους,
δε με κυνήγησαν
οι δικοί μου δεν απειλήθηκαν
ποτέ με όπλο.
Το βίωμά μου είναι ανύπαρκτο,
εικόνα απ’ τις ειδήσεις,
κι έτσι δε μπορεί να υπάρξει σύγκριση.

Μπορώ να γράψω για τις αποτυχίες
της καθημερινής μας ζωής,
για το βιωμένο, ή τον αβίωτο έρωτα,
για τη μουσική των πουλιών, των φύλλων,
τη μαγεία των βιβλίων ή της φύσης.
Μπορώ να υμνήσω το θάνατο ή τη ζωή
σε ένα ξεραμένο τριαντάφυλλο
μπορώ να πω χιλιάδες λέξεις για τη σύγχρονη
μοναξιά του διαμερίσματος,
για τις αβύσσους που πρώτη φορά ανοίγονται
μέσα στα μυαλά μας

Μα μπροστά στην τραγωδία της προσφυγιάς,
στην ισοπέδωση της ζωής
χιλιάδων ανθρώπων
από τον πόλεμο, από κάποιον πόλεμο,
Τότε, αν μιλάμε για στίχο,
αν μιλάμε για ποίηση ή τέχνη,
αυτό που μπορώ μόνο να κάνω
είναι να μένω
αιώνια σιωπηλός.
.......