Τα βουνά απλώνουν την σκιά τους
στο χωράφι μας.
Κι ο πατέρας μου σ’ εμένα
τη δική του
Τραγούδι κάνουν την πλαγιά
τα πουλιά
Κι η αγάπη του σιωπή,
κι απότομος γκρεμός
Μυρωδιές και σκουλήκια
πατούν το έδαφος
Όπως βαδίζει, το βλέμμα του,
το κορμί μου
Στη ρίζα του βουνού
δεντρό γίνομαι
Πατρικό το χέρι
που με ποτίζει.
6/11/08
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αυτό που μου αρέσει σε σένα,ω συνάδελφε, είναι η ηρεμία με την οποία διαπραγματεύεσαι το θέμα σου, από το πιο απλό ως το πιο ακραίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γ΄ στροφή ίσως συντακτικά να φαίνεται λίγο μυστήρια, αλλά δε χαλάει τη διάθεση του συνόλου.
Αν σκαρώνετε ποιήματα για τον πατέρα σας τότε ο γκρεμός ίσως να μην είναι απότομος.
ΑπάντησηΔιαγραφήη τρίτη στροφή είναι λίγο δυσνόητη αν κι εμένα στο κεφάλι μου μου φαινόταν κατανοητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και δεν καταλαβαίνω απόλυτα άιλαντ το σχόλιο νομίζω ότι εννοείς, πως είναι μια προσπάθεια για καλύτερη αλληλοκατανόηση μεταξύ των μη συγκλίνουσων πλευρών. ισιώνουν οι γκρεμοί και παύουν οι σιωπές. αυτό εννοείς ή κάτι άλλο που δεν πιάνει ο μυαλός μου?
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν τα λέγατε μόνο έτσι ή μόνο αλλιώς θα μπορούσα να κάνω τη σύνδεση [θέλω να πω ότι εγώ ακόμα παλεύω να διώξω τη βεβαιότητα πως η μάνα μου ποτέ δε με αγάπησε]. Για την ώρα απλά σας ζηλεύω. Κι εύχομαι κάποτε να αισθανθώ "μητρικό το χέρι που με ποτίζει".
Πολύ εύστοχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρη ευχομουν να ημουν η candy candy απαλλαγμενη απο στοργη κ προδερμ- ανταλλαγμα ειχα φυσικα ενα βουνο απο ενοχες.Ηθελα να ελπιζω στην καλοσυνη των ξενων.Να λεω πως ειμαι μονη μου στον κοσμο.χωρις θεο,χωρις αφεντη.Αργοτερα,οταν το βλεμμα της μανας μου,της πραγματικης κ λατρεμενης μανας,γερασε κ τα δεσποτικα της χερια κουραστηκαν μου εδωσε την ευκαιρια να της πω κεινη τη χαζη ιστορια με "το οραμα μπροστα στο παραθυρο".Δεν μπορει να σηκωσει τα χερια της,σκεφτηκα,αν θελησει να με δειρει κ αν θυμωσει θα στρεψει το βλεμμα της αλλου.Οχι απλα δεν πηρε το βλεμμα της,αντιθετως μαλιστα με προσταξε να κουλουρισω τα χερια της γυρω απ'το σωμα μου ψιθυριζοντας φωναχτα στο αυτι μου"αν και τετοιες σκεψεις ταιριαζουν σε δειλες,η αφηγηση σου μου αρεσε πολυ".Περιμενα να με παρει αγκαλια κ με τα γερικα δοντια της να σπασει το συρματοπλεγμα που μας χωριζε παντα.Αντ'αυτου με φιλησε στο μετωπο οπως καθε φορα που ημουν αρρωστη."Θα περασει" σαν να μου φανηκε πως ακουσα να λεει,ομως η μανα ηδη ειχε αποκαμει στην καρεκλα κλεινοντας αργα τα ματια της,σα να περασε ενας χειμωνας αναμεσα στο ανω κ κατω τσινορο της."Να ντυθεις πριν φυγεις,αλλαξε ο καιρος".Αυτη τη φορα δεν μου φανηκε.Η φωνη της μανας ηταν..
ΑπάντησηΔιαγραφήO pateras mou exei doulepsei polu o kahmenos kai mallon den eixe polu xrono gia agapes.
ΑπάντησηΔιαγραφήAgapaei omws,to vlepeis.Mporei na leipse kapote alla to vlepeis otan megalwseis.
Xreiazetai apla na tou to thymizeis merikes fores.Na tou kouventiazeis.Kai katalavainei arkei na vreis ton tropo tou.To idio ki h mana mou.
2kappa
Μικρό μου μωρό...
ΑπάντησηΔιαγραφήCarnellio, έτσι, τελείως φιλικά, μπορείς να μου πεις πώς το κάνεις αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το που πας να γράψεις δυο γραμμές αρχίζουν και στην πέφτουν ; Εδώ έγραψες για τον πατέρα σου ποίημα κι η άλλη σε λέει μωρό...δηλαδή αν γράψεις κανένα ερωτικό τι θα γίνει;Αυτοκτονίες;
Αμφικτυονίες
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Χ.Ζ.:
ΑπάντησηΔιαγραφήHe is the One!
(γιατί δεν γράφετε κι εσείς κάτι; για το καγκουρώ σας ας πούμε;)