Η κατάντια της ΕΡΤ.

 

Η κατάντια της κοινωνίας.

 

Η κατάντια των φίλων μου. 

 

 

. And here is the rest of it.

.......

ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΤΗΣ ΠΟΥΛΙΑ

Σφίγγει τόσο

που φτάνει και στ' όνειρο

η εκτροπή αυτή τη φορά

δε θα αργήσει

Η νύχτα με τα άσπρα της πουλιά

χαράζει δρόμους αληθινότερους απ' τη μέρα

Κανείς δε μιλάει πια γι' αυτά,

τα δικά μας

Το γαλάζιο φως μας τύφλωσε

Το φως της νύχτας στις γωνίες

άχρηστο περιττό

Φαύλες γενεές

αφήσατε το φεγγάρι

και ξέπεσε στην τύχη

.......

ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ

Θορυβημένοι απ' την οχλοβοή

βγήκαν απ' τις βίλες τους

κομψοί και ευπρεπώς ενδεδυμένοι

υποδεικνύοντας στα εκτελεστικά όργανα τους διαδηλωτές

Είπαν (σε άπταιστα Αγγλικά με Βρετανική προφορά) :

"Release the hounds"

Έπειτα κλείστηκαν στα ιδιαίτερα δωμάτιά τους

ρουφώντας την κοκαΐνη τους

ενώ οι θρασύδειλοι υποτακτικοί τους

στα υπόγεια

με το χαμόγελο στα χείλη

βίαζαν ανήλικα απ' την Νοτιοανατολική Ασία

καθώς οι Ταλιμπάν απαγόρευαν την μουσική στο Αφγανιστάν

...

Όχι δεν μιλάω για την Ελλάδα

 

The pillars of society, 1926 by George Grosz (1893-1959) 

.......

ΑΣΤΡΑ ΜΑΥΡΑ

Στο Νεφέλωμα του Αετού

οι Πυλώνες της Δημιουργίας

κατέρρευσαν

 

Στης ψυχής μου

γεννιούνται άστρα μαύρα

ξανά και ξανά

 

Τα μάτια σου με κατακλύζουν

.......

ΤΟ ΝΤΟΥΓΑΝΙ ΣΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

Αν είχα μια βαλλίστρα,

θα έριχνα τα βέλη μου στον Παρθενώνα 

να τον γκρεμίσω συθέμελα

Μια προσδοκία προφανώς γελοία

"Δεν πέφτουν με τα βέλη Παρθενώνες"

θα πουν ανάμεσα στα χάχανα

 

Θα γελούσα με τ' αστεία τους

ανακοινώνοντας:

"Άδειασε η φαρέτρα μου"

Τότε,

θα έτρεχα απρόσκοπτα

με ζέση και μανία

να τα μαζέψω μέχρι ενούς

ανάμεσα σε πέτρες και Κινέζους

τρώγοντας καρπαζιές απ' τις φυλές του κόσμου

Δε θα 'δινα σημασία

κι αγνοώντας τους θα επέστρεφα 

να συνεχίσω το θεάρεστο έργο μου

απ' το σημείο της βολής

(Όχι της βολής μου. Αυτό ποτέ!! )

 

Οι φύλακες κι οι αστυνόμοι

πίνοντας τον Φρέντο τον εσπρέσο

θα με κοιτούσαν ατάραχα

πίσω απ' του ηλίου τα γυαλιά

τα μπεγλέρια τους χτυπώντας

περιμένοντας να αστοχήσω

διεμβολίζοντας τουρίστα

Αμ δε!!

τα βέλη μου ανθρώπους δεν χτυπάνε

(Ηλίθιοι!)

μόνο μνημεία

Τι κι αν δε θα τα γκρεμίσω ποτέ

αυτή η συνθήκη δε με πτοεί

Είναι ήδη μάζες άμορφες στο μυαλό μου

και δηλώνω ρητά 

πως δε βρίσκεται ούτε μία πέτρα πάνω σε άλλη

 

Εγώ βγήκα απλώς,

να πάρω λίγο αέρα

και να λιαστώ 

.......

ΕΡΑΣΜΙΑ ΚΑΙ ΜΑΘΙΟΣ

(οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν πάνω στη μελωδία του παραδοσιακού Κασσιώτικου κομματιού "Αφούσης").  

   

                                            ✺

   Μια ιστορία θα σας πω που την έμαθα κι εγώ
   μια ιστορία θα σας πω για τον παππού μου τον Μαθιό

   και για ένα κοριτσάκι που 'ταν απ’ το Αμπελάκι
   Ερασμία και Μαθιό την ιστορία ξεκινώ
 
                                       ◈    

                        
    η Ερασμία τέσσερα να χαρώ να το χαρώ (2)
 
    κι ο Μαθιός ήταν εφτά από μάνα ορφανά
    να φύγουνε απ' του κυρού του το 'χε βάλει με το νου του

                                       ◈

    την επάει στου Μαριού να χαρώ να το χαρώ (2)
 
    πέρασε τον Κουρταλιώτη μες στη νύχτα μες στα σκότη
    βρε Μαθιό μικρέ αντρά συλλογιέσαι που την πας

                                       ◈

    είχε κει μια συγγενή να το πω να μην το πω (2)

    και το είχε για καλλιά του να τη μεγαλώσει η θειά του
    βρε Μαθιό μου βρε μικιό πρόσεχε στο γυρισμό

                                       ◈ 

    αυτή ‘χε στόματα να θρέψει να το πω να μην το πω (2)

    και πως να τη μεγαλώσει τι φαϊ για να της δώσει
    βρε Μαθιό μου έφυγες και μονάχη μ’ άφησες

                                       ◈ 

    απ’ την πείνα έτρωγε να το πω πώς να το πω (2)

    και του τοίχου τον ασβέστη και του τοίχου τον ασβέστη
    και τη στάχτη απ’ το τζάκι πέθανε το κοριτσάκι

                                        ◈ 

     η ιστορία που σας είπα απ το μυαλό μου δεν τη βρήκα (2)

     στο Ρέθυμνο στα χίλια ε- ννιακόσα δέκα έγινε
     η Ερασμία η μικρή του Μαθιού η αδελφή

.......