Αν είχα μια βαλλίστρα,
θα έριχνα τα βέλη μου στον Παρθενώνα
να τον γκρεμίσω συθέμελα
Μια προσδοκία προφανώς γελοία
"Δεν πέφτουν με τα βέλη Παρθενώνες"
θα πουν ανάμεσα στα χάχανα
Θα γελούσα με τ' αστεία τους
ανακοινώνοντας:
"Άδειασε η φαρέτρα μου"
Τότε,
θα έτρεχα απρόσκοπτα
με ζέση και μανία
να τα μαζέψω μέχρι ενούς
ανάμεσα σε πέτρες και Κινέζους
τρώγοντας καρπαζιές απ' τις φυλές του κόσμου
Δε θα 'δινα σημασία
κι αγνοώντας τους θα επέστρεφα
να συνεχίσω το θεάρεστο έργο μου
απ' το σημείο της βολής
(Όχι της βολής μου. Αυτό ποτέ!! )
Οι φύλακες κι οι αστυνόμοι
πίνοντας τον Φρέντο τον εσπρέσο
θα με κοιτούσαν ατάραχα
πίσω απ' του ηλίου τα γυαλιά
τα μπεγλέρια τους χτυπώντας
περιμένοντας να αστοχήσω
διεμβολίζοντας τουρίστα
Αμ δε!!
τα βέλη μου ανθρώπους δεν χτυπάνε
(Ηλίθιοι!)
μόνο μνημεία
Τι κι αν δε θα τα γκρεμίσω ποτέ
αυτή η συνθήκη δε με πτοεί
Είναι ήδη μάζες άμορφες στο μυαλό μου
και δηλώνω ρητά
πως δε βρίσκεται ούτε μία πέτρα πάνω σε άλλη
Εγώ βγήκα απλώς,
να πάρω λίγο αέρα
και να λιαστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου