Ξάφνου ηκούσθη ο κρότος,
βράδυ σαββάτου,κι εμείς πεταχτήκαμε απ’ τα κρεβάτια μας.
Το αίμα κυρίευε τα ρούχα μας
Και τα παγάκια στο ουίσκι μας μεταμορφώνονταν σε σφαίρες.
Δίπλα μας πρόσωπα αγέλαστα, με χείλη σφιγμένα
Με την οργή στο βλέμμα, που φωνάζει
Που ουρλιάζει
Που ξεχύνεται και πνίγει τους δρόμους
Κι ότι κινείται αδιάφορα ακόμα πάνω τους
Και τις βιτρίνες του παλιού κόσμου
Και κάπου μακριά πίσω απ’ τη βιτρίνα της ΤV,
Πολιτικάντηδες και σφιγγοκωλάριοι αγκαλιασμένοι
με το βλέμμα στραμμένο στον φωτεινό και ψηφιακό πίνακα
των δημοσκοπήσεων, τραγουδούν και κλαίν ανάλογα το image τους
Άνθρωποι βιτρίνες
Ας τους σπάσουμε λοιπόν κι ας απαντήσουμε μια και καλή στην ερώτηση
«Ποιος είναι ο καταλληλότερος πολιτικός για θύμα στο επόμενο μεμονωμένο
περιστατικό;»
Κι ας τελειώνουμε πια μ’ αυτούς τους κακομούτσουνους
(που λέει κι ο φίλος μου ο Μπορίς ο Βιάν)
17/12/08
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ένα τοίχο της μπενάκη τις προάλλες πήρε το μάτι μου ένα μικρό αυτοκόλλητο που υπογραφόταν από αντιεξουσιαστές και ζητούσε συγγνώμη για τα μεμονωμένα περιστατικά μολότωφ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκάτι τέτοια, συνθήματα στους τοίχους όπως merry crisis and a happy new fear, με κάνουν και χαμογελάω.. μέχρι να ξανακούσω τον γαμημένο ήχο του ελικοπτέρου πάνω από το κεφάλι μου.
μπορούμε να τελειώσουμε με τους κακομούτσουνους, μπορίς; ;)
Στο "Θα φτύσω στους τάφους σας";
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι η τελευταία φράση είναι από το "Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους"
ΑπάντησηΔιαγραφή