Όταν

(διαβάζεται γρήγορα)

Το κορίτσι με το τρυφερό στήθος το διψασμένο μυαλό.
Το κορίτσι με το όμορφο στραβό χαμόγελό της.
Το κορίτσι που γελάει γελάει κλαίει με το χαζό αστείο πιο έξυπνη
κι από όλα τα θινκ τανκ μαζί.
Το κορίτσι που ναι βέβαια, θέλει, γουστάρει, μα όμως πάντοτε αγκαλιάζει με τύψεις.

Το χέρι πάνω τους. Το ίδιο χέρι, την ίδια στιγμή.

Το άρωμα της μιας πάνω στο άρωμα της άλλης.
Το δέρμα της μιας πάνω στο δέρμα της άλλης.
Το σώμα της μιας πάνω στο σώμα της άλλης την ίδια ευλογημένη αυτή στιγμή της τρελής ξέφρενης κάβλας.

Το άρωμα που χώνεται σαν καρφί τρυπάει τον εγκέφαλό σου.
Το άρωμα που τρυπάει για πάντα πέρα ως πέρα τα καμένα μηνίγγια σου.
Το άρωμα που σε παίρνει σε σπρώχνει να σπας να ραγίζεις το ταλαίπωρο σώμα σου,
σε παίρνει σε σπρώχνει να σπας να ραγίζεις το ταλαίπωρο σώμα της ανύποπτης άλλης.

Που μετανιώνεις ύστερα που προσπαθείς με κάθε τέχνασμα με όλη τη μανία σου να ζεις.
Που μετανιώνεις που προσπαθείς με κάθε τέχνασμα με όλη τη μανία σου να δείξεις ότι ζεις ότι υπάρχεις στην άλλη.
Που μετανιώνεις που ταξιδεύεις σε σκοτεινά δωμάτια που μιλάς με σκονισμένα χώματα
που δε στρέφεις καν στη γωνία δε θέλεις να γυρίσεις το κεφάλι.

Που μετανιώνεις - γιατί δε ζεις.
Γιατί νομίζεις ότι ζεις.
Γιατί πεθαίνεις.
Γι΄αυτό.

Ω ναι γι΄αυτό.