10/6/08

Μάθημα Κιθάρας Με Ένα Παρανοϊκό Μυαλό

Πέμπτη, η ώρα 7 και ο δάσκαλος της κιθάρας σε ένα τυχάρπαστο ωδείο, σε μια βαρετή πόλη, μελετάει το όργανο μέχρις ότου εμφανιστεί ο επόμενος μαθητής, ή το θύμα καλύτερα.
Η αλήθεια είναι ότι από το συγκεκριμένο μαθητή κανείς δεν περίμενε πολλά όσον αφορά την απόδοσή του στη μουσική. Όμως το φιλότιμό του και η προσπάθεια, σαν μία γενικότερη έννοια, στην οποία έχει υπομείνει τον εαυτό του, λόγω των οικογενειακών αλλά και κοινωνικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε όντας γόνος μεταναστών, δεν τον άφηνε να τα παρατήσει (δεν το δεχόταν στον εαυτό του ρε παιδί μου). Κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα και κάνει την εμφάνισή του ο εν λόγω μαθητής, ή θύμα που λέγαμε. Την ίδια στιγμή ο δάσκαλος πλημμυρίστηκε από μια αόριστη τσαντίλα, ξέροντας τι θα υπομείνει. Παρ’ όλ’ αυτά συνέχισε να μελετάει περιμένοντας τον άλλο να ετοιμαστεί. Να βγάλει την κιθαρίτσα του, το τετράδιο με τις νότες που δε μπορεί με τίποτα να μάθει, το υποπόδιο και το αναλόγιο. Ο μικρός όμως δε χαμπάριαζε κι έμεινε σαν χάνος να περιμένει (ένας θεός γνωρίζει τι ακριβώς).
- Βγάλε την κιθάρα. Λέει ο μέγας διδάσκαλος και απόλυτος άρχοντας της ώρας 7-8 στη συγκεκριμένη αίθουσα.
Με μια απότομη μα και δουλοπρεπή κίνηση, το θύμα, ετοιμάστηκε σε λιγότερο από ένα λεπτό.
- Τι είχαμε κάνει την προηγούμενη φορά;
- Εεε…(βαριανασαίνει) τις νότες έπρεπε να διαβάσω.
- Μα’στα. Τις διάβασες;(με ύποπτο γλυκό τρόπο).
- Ναι αλλά δυσκολεύομαι λίγο.
- Ωραία. Που βρίσκεται το Λα παιδί μου;
Το παίζει αμέσως.
- Μπράβο. Και το ντό;
Το βρίσκει αμέσως και αυτό.
- Πολύ ωραία, φτηνά θα τη γλιτώσω σκέφτεται ο άρχοντας. Και το ρέ;
Κάπου εκεί η έμπνευση σταμάτησε. Το θύμα κοίταζε δεξιά, ύστερα αριστερά, κατόπιν στο πάτωμα αλλά δεν του ξέφυγε και το φρεσκοβαμμένο ταβάνι. Ο άρχων του τρόμου έδειξε κι αυτός ενδιαφέρον για το ταβάνι και μες στην απόλυτη σιγή φαινόταν ολοκάθαρα η απόλυτη διαφωνία αναμετάξυ των για την επιλογή του χρώματος. Ο μικρός έδειξε να προσπαθεί φιλότιμα να βρει τη διαβολεμένη νότα η οποία επιμελώς του κρυβόταν. Τελικώς δεν κατάφερε τίποτα εξόν να εκνευρίσει τον αθώο καθηγητή.
- To ρε; με εμφανή τα πρώτα σημάδια εκνευρισμού.
Μέγα παύση κατά την οποία ο μαθητής χτυπούσε το κεφάλι του ελαφρά, άρχισε να ιδρώνει και να μην αισθάνεται καθόλου άνετα στο συγκεκριμένο χώρο.
- Το ρε; λίγο πιο ήρεμα αυτή τη φορά αφού έβλεπε την δυσκολία του και την προσπάθειά του.
- Δε θυμάμαι. Εδώ μήπως; (ξαναπαίζοντας το ΛΑ)

Αυτό ήταν. Ο εκνευρισμός υπερχείλισε το φράγμα της υπομονής κι ούτε ο ίδιος ο καθηγητής δε μπορούσε πια να προβλέψει το τι θα συμβεί. Διότι δεν έφτανε που το θύμα δεν εθυμάτο το ρε αλλά έπαιξε νότα, πάνω στην απελπισία του, την οποία είχε προηγουμένως βρει σωστά και σίγουρα δεν ήταν η ρε. Αυτή η παρανοϊκή κατάσταση έβγαλε έξω απ’ τα ρούχα του τον άρχοντα.

-Εκεί; Μήπως; Τι έπαιξες εκεί πριν; Ε; τι πάτησες ρε μαλακιστήρι; Πώς την είπες αυτή τη νότα ρε;
-Ρε την είπα.
-Όχι το ρε τη νότα αλλά τη βρισιά.
-Δε σας έβρισα.
-Εγώ σε βρίζω ρε μπάσταρδο. Κοίτα μούτρα που θέλει να μάθει κιθάρα.(γλυκαίνει με μία τεράστια ειρωνεία στο χαμόγελό του). Παιδί μου για να μάθεις μουσική πρέπει να μπορείς να σκέφτεσαι. Αλλά αυτό εσύ δε μπορείς κατά πως φαίνεται. Σ’ αυτό εδώ το κομμάτι (δείχνοντας του ένα γραμμένο με στυλό κομμάτι που θα έπρεπε να είχε ετοιμάσει κείνη την μέρα) ποια είναι η ρε ΡΕ ΒΛΑΚΑ ΖΩΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΕ ΚΩΛΟΠΑΚΙΣΤΑΝΕ. Ποια είναι; ε; τώρα, πες. Πες τώρα. Τώρα ρε μαλακισμένο.
- Εεεε…
- Έξης
-Νομίζω… αυτή εδώ η δεύτερη
-Αυτή την έπαιξες πριν και δεν την λένε ρε. Πως την λένε αυτή;
-Τη δεύτερη;
-Ναι(έτοιμος για φονικό αλλά παράλληλα απελπισμένος).
-(κοιτάζοντας πάνω με φόβο) 2η χορδή 1ο τάστο(αργά σιγά και με φόβο). Η δεύτερη είναι.
-Δεύτερη.
-Ναι
-Έχεις ακούσει εσύ να λέω καμιά νότα δεύτερη. Έχεις ακούσει. Πόσοι μήνες θα περάσουν να…(αναστενάζει). Πόσοι μήνες ρε; ε; πόσο θα βασανιστώ να μάθεις 5 κωλονότες. Γιατί το κάνεις αυτό; Γουστάρεις; Είσαι σαδιστής; Τι είσαι ρε; Θα σου πω εγώ τι είσαι. Ναι ρε εγώ θα σου πω. Χαχα. Ένα καριόλι είσαι. Μια σκατούλα. Δε θα μου σπάσεις εσύ τα νεύρα μαλακισμένο (σηκώνεται πάνω απότομα τον πιάνει και τον χτυπάει με το κεφάλι στο πιάνο λέγοντας ταυτόχρονα) δε θα με τρελάνεις, δε θα με τρελάνεις ρε.
Τα χτυπήματα στο πιάνο τα διαδέχτηκαν οι κλωτσιές στην κοιλιά κι αφού τον ξάπλωσε κάτω άρχισε να τον κλωτσά στα δόντια.
- Να, να μην ξαναμιλήσεις μπάσταρδο. Φτύξε αίμα. Φτύξε μουνί της λάσπης πουτάνας ανάθρεμμα.
Τον πιάνει από τα μαλλιά κι απότομα τον σηκώνει πάνω κάνοντας τον να αιμορραγεί επικίνδυνα. Με μια κλωτσιά στην πλάτη το σώμα κατάφερε ένα χτύπημα στον τοίχο κι ύστερα βρέθηκε αναίσθητο στο πάτωμα. Τον ξαναπιάνει από τα μαλλιά κι αρχίζει να του κουνά το κεφάλι με πολύ δύναμη με αποτέλεσμα να φεύγουν τούφες τούφες τα όμορφά του μαύρα μαλλιά ενώ τα γαλάζια του μάτια είχαν κρυφτεί στο σκοτάδι της ζάλης αποτέλεσμα της βίας του μέγα διδασκάλου. Την ίδια κατάληξη είχαν και οι φωνές του οι οποίες ενώ στην αρχή είχαν φτάσει στα επίπεδα του ουρλιαχτού με την ανείπωτη αυτή βία ζαλίστηκαν κι αυτές με τη σειρά τους και χάθηκαν στην λιποθυμία. Παρ’ όλο που ούρλιαζε δεν έκανε καμία προσπάθεια αντίστασης στις ανομολόγητες πράξεις του δασκάλου.


Εκείνη τη στιγμή ο άρχων που είχε ξεφύγει πια από τα φυσιολογικά όρια της οργής αφού είδε ότι είναι λιποθυμισμένος τον πέταξε κάτω. Τον κοίταξε αφ’ υψηλού με τη σιγουριά του θριαμβευτή, ενώ λίγες στιγμές πιο μετά ένιωσε μια λύπηση η οποία ξεχάστηκε αμέσως μιας και είχε πάρει ήδη τις ανάσες που χρειαζόταν ώστε να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Ξεκούμπωσε σιγά σιγά τη ζώνη του ανοίγοντας αρχικά το φερμουάρ του και κατουρώντας πάνω στο θύμα ψιθύρισε.
- Μπράβο ρε το ευχαριστήθηκες; Έφτασα στην τρέλα. δε μπορεί να με σταματήσει κανείς. Κι αυτό το οφείλω σε σένα. (με σιγανή φωνή )
Άρχισε τότε να τον μαστιγώνει με όλη του τη δύναμη στην πλάτη φωνάζοντας.
- Σ’ ευχαριστώ πουτάνας γιε έφτασα στον προορισμό μου.
Τα μαστιγώματα κοκκίνισαν την ζώνη και το πρόσωπο του εκπαιδευτικού. Τότε, αποκαμωμένος από το μίσος έκατσε σε μια καρέκλα πατώντας με το πόδι του τον αναίσθητο μαθητή, κουνώντας τον μηχανικά δεξιά κι αριστερά. Τα μαλλιά του παιδιού, όσα είχαν απομείνει είχαν πάρει το πορφυρό το χρώμα, όπως και τα κλειστά του μάτια. Το πρόσωπο του είχε πληγές παντού ενώ τα χέρια δεν μπορούσαν να κουνήσουν για να το κρύψουν ώστε να κάνει με τη σειρά της την εμφάνισή της[ μετά τα αισθήματα οργής, μίσους, οίκτου] και η ντροπή.
Το αναίσθητο σώμα βρισκόταν στο πάτωμα την ίδια ώρα που η μάνα του έφτιαχνε ένα τοστ στη μικρή του αδερφή και της το έδινε χαμογελαστή, την ίδια ώρα που ο πατέρας του απολυόταν απ’ τη δουλειά γιατί έτσι, και η μεγάλη του αδερφή πηδιόταν μ’ ένα γκόμενο που τον θεωρούσε μαλάκα αλλά είχε λεφτά, ενώ εκείνη την ίδια ακριβώς στιγμή οι γονείς του δασκάλου έβλεπαν ανόητα σήριαλ στην τιβι, την ίδια στιγμή που η αδερφή του έβριζε κάποιο αμάξι που πέταξε νερά πάνω στο καινούριο της παλτό κι ο αδερφός του ήταν σχοινάκια με κάποιο στρατόπεδο σε ένα τυχαίο νησί της τυχαίας αυτής χώρας.
Αλλά όλα αυτά δεν είχαν σημασία στη συγκεκριμένη αίθουσα. Σημασία είχε η ηδονή. Η ηδονή που γεννήθηκε απ’ το παρανοϊκό μυαλό του αξιολύπητου δασκάλου και οδήγησε πάλι στον εαυτό της. Το νήμα της λογικής είχε σπάσει, ίσως ανεπανόρθωτα, στο μικρό κεφάλι του, κι ο σχοινοβάτης της βρέθηκε να κείτεται αναίσθητος στην άβυσσο της παράνοιας σε παρόμοια κατάσταση με τον άτυχο μαθητή.
Όμως όλη αυτή η έξαρση, το μίσος και το άχτι δεν ήταν τίποτ’ άλλο από μια νοσηρή φαντασία η οποία περιορίστηκε στα όρια των σφιγμένων χειλιών του μισοεκνευρισμένου διδασκάλου. Κατάφερε να την καταπνίξει, να κρατήσει ανέπαφο το νήμα κι ο αφελής σχοινοβάτης δεν γνώρισε ποτέ την πτώση.
- Αυτό παιδί μου είναι το Λα. Το έπαιξες πριν δε θυμάσαι; Το ρε ψάχνουμε τόση ώρα.



ΤΕΛΟΣ

5 σχόλια:

  1. Κι όλα συνέβησαν σε μια τυχαία πόλη της τυχαίας αυτής χώρας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλα αυτά συμβαίνουν σε πολλές τυχαίες πόλεις, σε πολλές τυχαίες χώρες, όλες τις τυχαίες στιγμές...
    Μα δεν τελειώνουν απαραίτητα με ένα χασμουρητό και γύρισμα από την άλλη πλευρά του κρεβατιού που το χτυπάει λγότερο ο ήλιος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. γραφεις οπως σκηνοθετει ο Michael
    Haneke.Η βια τουλαχιστον ειναι πιο αληθινη απ'τις καλες προθεσεις..
    Με μια πικρη γευση στο στομα γιατι η γλυκα ξεραθηκε στο στομα με το γαλα της μανας μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. OTAN TO '40 O ΣΑΡΤΡ ΕΓΡΑΦΕ ΤΟΝ ΗΡΟΣΤΡΑΤΟ ΚΡΑΥΓΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΠΩΛ'ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ...ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΓΟΥΣΤΟΥ',Ή'ΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΙ..',ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΝΟΤΙΟΤΕΡΑ,ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ.Ο CARNELIO ΕΚΑΝΕ ΤΟΜΗ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΜΕ ΠΥΡΙΝΗ ΜΕΛΑΝΗ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΕΚΠΥΡΣΟΚΡΟΤΗΣΕΙ ΣΤΑ ΚΑΦΑΛΙΑ ΜΑΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΕΕ...ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ,ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή