26/11/18

Της Χαλιμάς

Όταν μπαίνω
σε κάποιο τυχαίο καφενείο
Σε χωριό
Κι έχουν ανοιχτή
την τηλεόραση,
Βλέπω μπροστά μου, ξανά,
Τη μαζική κουλτούρα της πόλης
Το φαντασιακό της
Την άποψή τους
Για τα πράγματα
Πόσο μακρυά νυχτωμένοι
Βρίσκονται όταν μιλούν για φύση
Όταν διαφημίζουν τυρί φέτα
Και επεξεργασμένο κρέας για παιδιά.
Δίπλα οι θαμώνες
Μιλούν για ελιές
Για κότες, πρόβατα, καράβια
Ενώ στο κουτί μας παρελαύνουν
Μουσάτοι, φαγητά,
Αυτοκίνητα,
Γυναίκες γυαλιστερές,
Γυναίκες ψεύτικες
Ροζ παραμύθια
Παραμύθια για μικρούς
και μεγάλους
Και παραμύθια της
Ψυχαναγκαστικής,
ανορεκτικής,
και αρυτίδωτης, απ’ τα μπότοξ,
Χαλιμάς


----------------------------
(Ριγγλάδες, 2017-18)
.......

27/7/18

Συνάρτηση

Τι συνάρτηση
Παράξενη
Αϋπνία μέσα στο μικρό σπίτι,
Στα όρια του κανονικού
Άνθρωποι καίγονται αλλού
Το μαργαριτάρι άνθισε

Κάτω στον κάμπο
Οι ρίζες των αμπελιών
Ψάχνουν για νερό
Βαθιά στα σκοτεινά
Ολοένα ψάχνουν


.......

3/6/18

Κάτι σαν Παύση

Θα ήθελα να γράψω
Κάτι
Σαν παύση

Στο σκοτεινό μου βυθό
Τίποτα, τίποτα να μην κελαηδεί

Να στέκονται οι μέρες ήρεμες
Ψίθυροι μόνο από μακρυά
Να αχνοφέγγουν

Κι έτσι κι εγώ ήσυχος
Σε μια γωνιά
Να σβήνω όσα έγραφα τόσα χρόνια

Αργά αργά

Με το σφουγγάρι μου προσεκτικά

Να σβήνω
.......

17/4/18

Μικρό Απριλιάτικο Ποίημα

Σπασμένη ψυχή σήμερα
Στο περβάζι.
Πέρασε ένα σπουργίτι
Τσίμπησε
Πέρασε ένα άλλο
Κελάηδησε
Και μετά
Ήρθε η νύχτα
Με τις πυγολαμπίδες της
Να φωτίσουν
Στοργικά, για να γιάνει
Την καημένη
Ταλαίπωρη ψυχή

.......

16/3/18

ΝΤΕΛΙΑ ΡΕΞΡΟΘ (του Κέννεθ Ρέξροθ)

απεβίωσε τον Ιούνιο του 1916

Κάτω από τα απεριποίητα κίτρινα τριαντάφυλλά σου,
Ντέλια, σήμερα είσαι νεότερη
Από το γιο σου. Δυόμιση δεκαετίες -
Ο οικογενειακός τάφος έγειρε ελαφρά,
 Κι εκείνος ξεπέρασε τη λειψή ζωή σου.
Στην άλλη άκρη του κτήματος,
Δίπλα στις ιτιές του αργού ποταμού,
Βαθιά στη γη, τα άσπρα πλευρά διατηρούν
Το σχήμα από το φλογερό, προσεχτικό σου στήθος·
Το λεπτό κρανίο, τον ενθουσιασμό του πνεύματός σου.
Και στα δάχτυλα η ανάμνηση
Από Σπουδές του Σοπέν, και στα πόδια
Αργά βαλς και σαμπάνια λίγο πριν τον ύπνο.
Και η λευκή Πανσέληνος του καλοκαιριού,
Που έβλεπες άγρυπνη όλη την τελευταία νύχτα,
Βλέπει την ιστορία να γεμίζει τις ερήμους
Και τους ωκεανούς με πτώματα, για άλλη μια φορά·
Και αντικρύζει στο ανατολικό παράθυρο εμένα,
Καθώς σε ξεπερνώ στη μέση ηλικία
Και στη γνώση, πέρα από την αγωνία σου και το χαμό.

1943/44


(μετάφραση χ.ζ. , πρωτότυπο εδώ)
.......

23/2/18

ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΑΝ ΝΕΑΡΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ (του Κένεθ Ρέξροθ)

1917-18-19,
Ενώ τα πράγματα συνέχιζαν στην Ευρώπη,
Η πιο συνηθισμένη μας λέξη για την περιφρόνηση ή τη βρισιά
Ήταν «bushwa». Τη χρησιμοποιούσαμε σωστά,
Αλλά νομίζαμε πως ήταν στα γαλλικά η «μαλακία».
Ζούσα στο Τολέδο, στο Οχάιο
Στην οδό Ντέλαγουερ, τη γραμμή
Ανάμεσα στις φτωχές και τις πλούσιες γειτονιές.
Παίζαμε στους λόγγους κοντά στο Τεν Μάιλ Κρικ,
Και κατά μήκος του γηπέδου του γκολφ στο πάρκο της Οττάβα.
Υπήρχαν δύο κατηγορίες παιδιών, και δεν είχαν
Τίποτα το κοινό: τα πλούσια παιδιά
Που δούλευαν σαν βοηθοί του γκολφ, και τα φτωχά παιδιά
Που βούταγαν τις μπάλες του γκολφ. Εγώ ανήκα στο
Σωτήριο γκρουπ των εξαιρέσεων
Που, μετά το σκοτάδι, και στις βροχερές μέρες,
Ξεγλιστρούσαμε και χέζαμε μέσα στις τρύπες του γκολφ.


(μετάφραση χ.ζ.)

πρωτότυπο εδώ

.......

10/2/18

ΚΩΔΙΚΕΛΛΟΣ (του Kenneth Rexroth)

Η περισσότερη από την παγκόσμια ποίηση
είναι τέχνασμα, κατασκευή.
Κανείς δεν τη διαβάζει
εκτός από ακαδημαϊκούς.
Μετά από μια γενιά
έχει γίνει τόσο σούπα,
που δε μπορεί πια να φαγωθεί.
Λίγα είναι αυτά που δεν έχω
διαβάσει, και ήταν σίγουρα ανιαρά.
Λαμαρτίνος - Γκόουερ - Τάσσο -
ή οι μεταφυσικοί
του Κέιμπριτζ, αρχαίοι ή μοντέρνοι,
και οι Αμερικανοί πίθηκοί τους.
Φυσικά για χρόνια η καθεστηκυΐα
τάξη της αγγλικής ποίησης
υποστήριζε ότι αυτό ακριβώς
είναι η ποίηση, μια απρόσωπη
κατασκευή, όπου οι προσωπικές
αντωνυμίες δεν επιτρέπονται ποτέ.
Αν εφαρμοσθεί αρκετά σχολαστικά,
μια τέτοια θεωρία
παράγει στην πράξη
το αντίθετό της: Η ποίηση
του Έλιοτ και του Βαλερύ
σαν αυτή του Πόουπ, δεν είναι απλά
προσωπική, είναι έντονη,
υποκειμενική ονειροπόληση
ενδόμυχη και αποκαλυπτική,
απρεπής αν θέλετε,
σαν τις αδιακρισίες
του ψυχαναλυτικού ντιβανιού.
Υπάρχει πάντα αρκετός
λόγος τρόμου στη
χρήση της αντωνυμίας, «εγώ».

(μετάφραση, χ.ζ.)

πρωτότυπο εδώ

.......