23/5/11

Πτωχέ πλην

Πτωχέ πλην ελεύθερε εραστή
ξεπεσμένε εις πόλεις αγνώστους
τι γύρευες χτες βράδυ ανέστιος στον Υπόγειο;

Είδα σε
να ζητάς δώρα
να βολτάρεις σαν ερωτύλος γόης
να ψάχνεις το σακάκι σου μέσα έξω
για κάνα ψιλό.

Η Μοίρα -ως είναι προφανές- σε εγκρέμισε
σε τούτη τη γωνία της Υφηλίου,
στερώντας σου τελικά
νάμα, νόημα ή και σκοπό.
Σε τσάκισε μικρέ μου
και τώρα εσύ, ντοπιότερος των εντοπίων
μελαμψότερος των μελαμψών.

Κοιτάς την ώρα
στρίβεις τσιγάρα
επινοικιάζεις διαμερίσματα
σκέφτεσαι το νησί κρυφά στα πάρτι, όπου βρέθηκες
αγνοώντας πρόσωπα, γλώσσες
τα ήθη εκείνα,
πίνοντας μόνο, πίνοντας
μιλώντας μόνο, συλλαβίζοντας (καθώς απορρίπτεις)
τα ίδια παράξενα λόγια
στους ίδιους παράξενους ανθρώπους

που ψάχνουν κι αυτοί ένα νόημα, μιαν αφορμή
για να δοξάσουν τη ζωή,
να υμνήσουν τα νιάτα,
τα νιάτα τα μπερμπάντικα
για άλλη μια φορά.
.......

10/5/11

ΕΦΗ

Το αμαξάκι τσουλάει στους βρεγμένους δρόμους
ενώ το ραδιόφωνο παίζει ροκ

οδηγείς με το μυαλό στην Αθήνα
και δίπλα, η φίλη σου
να σκέφτεται το δικό της φίλο που δεν την παίρνει συχνά
τηλέφωνα.

«Είχα ξεχάσει πως υπάρχει τέτοια μουσική»
σπάω τη σιωπή κι είναι τόσο ξεκάρφωτο
που φυσικά δεν παίρνω απάντηση.

Οδηγείς πάντα αφηρημένη (κουνάς λίγο και το κεφάλι)
και δίπλα ο λευκός λαιμός της φίλης σου
φαντάζει στα μάτια μου λαχταριστός σαν παγωτό.

Αναρωτιέμαι λοιπόν (κι ενώ γύρω τα βουνά φεύγουν)
πόσο ξεκάρφωτο θα ήταν αν έριχνα στο σημείο αυτό
μια πεταχτή γλυψιά

τώρα
.......