24/6/09

ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ (1η ΑΝΑΦΟΡΑ)

Άργησα πάλι να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Είναι σίγουρα μετά τις 12. Το νιώθω απ’ τη ζέστη που μ’ έχει περιβάλλει κι απ’ τη ζαλάδα που προκαλούν οι πολλές ώρες ύπνου. Η μέση μου με πονά εξ αιτίας του στρώματος που δεν το υποφέρω και δεν με υποφέρει ούτε κι αυτό, άλλο πια. Σχέση μίσους που διαιωνίζεται σ’ αυτό το σκοτεινό δωμάτιο. Ίσως να ‘ναι κι αυτό αιτία για το πρόβλημά μου, ότι δηλ. αργώ να ξυπνήσω. Ίσως να ‘ναι και δικαιολογία. Θα μπορούσα φερ’ ειπείν να ανοίγω τα πατζούρια έτσι ώστε να με βρίσκει ο ήλιος απ’ το πρωί κι όχι να με ψάχνει πολιορκώντας την σκοτεινιά μου μέχρι τις δώδεκα κάθε μεσημέρι. Όπως και να χει δυσκολεύομαι ν’ αλλάξω την κατάσταση. Την οποιαδήποτε κατάσταση μου συμβαίνει. Ένα πρόβλημα που το είχα από μικρός, που άργησα να το συνηδειτοποιήσω κι όταν έγινε μέρος της συνήδησής μου, είχα ήδη βολευτεί μ’ αυτό. Αν κάτι πήγαινε καλά τότε είχε καλώς, αν όχι τότε γρίνιαζα και δεν μ’ άρεσε αλλά το άφηνα να αλλάξει μόνο του.
Σήμερα το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Είναι από το κρασί, την πολύ φασαρία που γινόταν στο καφενείο, τα άσχημα όνειρα που ταλαιπωρούν τον ύπνο μου, την πολύ ανάλυση που κάνω για τα θέματα που μ’ αφορούν ή μήπως απ’ την κακή μου διάθεση; Η απάντηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δωθεί. Το σίγουρο είναι πως ανάλογα την διάθεσή μου οποιαδήποτε απ’ τις επιλογές μπορεί να θεωρηθεί απάντηση. Αν νιώθω π.χ. έντονη την ανάγκη της σκληρής αυτοκριτικής τότε σίγουρα θα πω ότι φταίει η κακή μου διάθεση, αν θέλω να είμαι φυγόπονος μάλλον θα βρω φταίχτη το κρασί ενώ αν γίνω αντικειμενικά λογικός θα προτιμήσω έναν συνδυασμό υποθέσεων πιστεύοντας ότι και πάλι δεν θα μπορώ να είμαι σίγουρος. Συνήθως βέβαια δεν με ταλαιπωρούν πονοκέφαλοι και κατά γενική ομολογία δεν έχω ενοχλήσεις πέραν της μέσης για την οποία σίγουρα ευθύνεται το στρώμα. Ίσως η κακή ζωή και η κακή διάθεση να έχουν αρχίσει να προκαλούν διάφορα σωματικά προβλήματα. Ποιος ξέρει. Μα να πάλι, ξανά το έριξα στις υποθέσεις και τις αναλύσεις. Οι πολλές ώρες μοναξιάς έχουν επηρεάσει το μυαλό μου και γυρίζει συνέχεια γύρω από την κάθε ανούσια λεπτομέρεια προσπαθώντας να φτάσει σε κάποιο βάθος. Κι είναι στιγμές που γίνεται σαν τρυπάνι να φτάσει στα βάθη του εγκεφάλου αντανακλώντας τον πόνο στα μηνίγγια μου. Κι όσο περισσότερο είναι ανούσια όλη αυτή η διαδικασία τόσο πιο πολύ αφόρητο είναι το τρύπημα. Τότε φωνάζω από μέσα μου
«μείνε στην επιφάνεια»
«μην με τρελαίνεις. Φτάνει»
Είναι εκείνες οι στιγμές που υποπτεύομαι ότι το μυαλό μου κινείται αυτόνομα κι ότι δεν μπορώ να το ελέγξω. Κι ακόμα κάτι πιο σκοτεινό και επικίνδυνο, ότι το μυαλό όποτε θελήσει κάθεται φρόνιμα στη θέση του και λειτουργεί κανονικά δίνοντάς μου την ψευδαίσθηση ότι κυριαρχώ πάνω του κι όποτε τ’ αποφασίσει ακολουθεί τα δικά του μονοπάτια. Μην έχοντας όμως δεύτερο σώμα γι’ αυτές τις περιπτώσεις συμπαρασύρει το δικό μου στις περίεργές του εξερευνήσεις.
Είμαι στην κουζίνα, κατεβάζω δυο τρία ποτήρια γάλα, προσπαθώντας ακόμα να συνέλθω όταν βλέπω τρεις κατσαρίδες ανάσκελα στο πάτωμα. Το φάρμακο έκανε τη δουλειά του, σκέφτηκα. Θα τις εξοντώσω όλες κι ότι άλλο μίασμα πλησιάσει αυτό το σπίτι, είπα φωναχτά μαζεύοντάς τες. Όταν βγήκα έξω να τις ρίξω στον κάδο είδα μια γυναίκα στο απέναντι μπαλκόνι να με κοιτάζει με κάποια επιθετικότητα αλλά και συγκατάβαση συνάμα. Και πάλι ήταν σαν να μην κοιτάζει εμένα, μα σαν να έβλεπε πιο πέρα αλλά και πουθενά και το πρόσωπο της πρόδιδε ένα πλάσμα φιλάσθενο κι αδύναμο. Είναι τρελή άκουσα να λέει πριν δυο μέρες κάποια γειτόνισσα. Μάλιστα η τρελή της γειτονιάς μένει απέναντί μου.

συνεχίζεται
.......

12/6/09

Ο Παναγιώτης

Ο Παναγιώτης είναι ένας Έλληνας μετανάστης στo εξωτερικό.
Κάθε πρωί παίρνει την άσπρη Μερσεντέ και πάει στο μαγαζί του, 300 μέτρα πιο κάτω. Είναι λαϊκός τύπος, και ίσως ο καλύτερος Έλληνας μάγειρας στην πόλη.Tου αρέσει πολύ η ελληνική μουσική, ξέρει αμέτρητα τραγούδια απέξω. Α, και το ποτό. Μόνο που μετά από ένα σπάσιμο αγγείου ο γιατρός του ΄πε να το κόψει, οπότε τώρα μερακλώνει στεγνός.

Στο μαγαζί του συχνάζουν διάφοροι τύποι, λαϊκοί και μορφωμένοι. Οι συζητήσεις γυροφέρνουν εννιά στις δέκα στα πολιτικά, κυρίως της Ελλάδας, και ο Παναγιώτης, όταν αργά πια έχει αρθεί το απαγορευτικό, είναι συνηθισμένο μεθυσμένος να βρίσει κάναν πελάτη, ή και όλους μαζί. Αυτοί ευχαρίστως του ανταποδίδουν τις βρισιές και το άλλο βράδυ ξανάρχονται.

Το βιογραφικό του περιλαμβάνει μια θητεία σαν αρχιμάγειρας σε ξενοδοχείο σαράντα αστέρων στο Ντουμπάι, κάμποσα χρονάκια καραβόγατος στον Ατλαντικό, έναν ξεχασμένο γιο στη Βραζιλία, περιπέτειες με όργανα της τάξης στην Αθήνα, αμέτρητα κλεισμένα κι ανοιγμένα μαγαζιά, σε Ελλάδα κι εξωτερικό.

Καμιά φορά όμως πρέπει να πω πως λίγο με μπερδεύει, γιατί κάποτε αποκάλεσε τη χούντα «Επανάσταση». Μιαν άλλη φορά είπε ότι οι Πομάκοι είναι εχθροί της Ελλάδας και δε μπόρεσα να καταλάβω το γιατί. Δε συμπαθεί τα όργανα της τάξης αλλά γκρινιάζει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει τάξη. Κατηγορεί τους πολιτικούς σαν τα χειρότερα αποβράσματα και μετά λέει πως ο Αντρέας ήταν μεγάλη προσωπικότητα.

Βέβαια, όπως είπα και στην αρχή, είναι 100% λαϊκός τύπος.

Έτσι λοιπόν, όταν προχτές που έπαιζα μπουζούκι είπε στους διπλανούς που έβριζαν δυνατά τους Τούρκους να το βουλώσουν με τα ρατσιστικά γιατί μόνο η μουσική έχει επιτέλους νόημα, αποφάσισα πως δεν είναι κακός άνθρωπος, και θα εξακολουθήσω όποτε μπορώ να πηγαίνω στο μαγαζί του.
.......