23/2/18

ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΑΝ ΝΕΑΡΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ (του Κένεθ Ρέξροθ)

1917-18-19,
Ενώ τα πράγματα συνέχιζαν στην Ευρώπη,
Η πιο συνηθισμένη μας λέξη για την περιφρόνηση ή τη βρισιά
Ήταν «bushwa». Τη χρησιμοποιούσαμε σωστά,
Αλλά νομίζαμε πως ήταν στα γαλλικά η «μαλακία».
Ζούσα στο Τολέδο, στο Οχάιο
Στην οδό Ντέλαγουερ, τη γραμμή
Ανάμεσα στις φτωχές και τις πλούσιες γειτονιές.
Παίζαμε στους λόγγους κοντά στο Τεν Μάιλ Κρικ,
Και κατά μήκος του γηπέδου του γκολφ στο πάρκο της Οττάβα.
Υπήρχαν δύο κατηγορίες παιδιών, και δεν είχαν
Τίποτα το κοινό: τα πλούσια παιδιά
Που δούλευαν σαν βοηθοί του γκολφ, και τα φτωχά παιδιά
Που βούταγαν τις μπάλες του γκολφ. Εγώ ανήκα στο
Σωτήριο γκρουπ των εξαιρέσεων
Που, μετά το σκοτάδι, και στις βροχερές μέρες,
Ξεγλιστρούσαμε και χέζαμε μέσα στις τρύπες του γκολφ.


(μετάφραση χ.ζ.)

πρωτότυπο εδώ

.......

10/2/18

ΚΩΔΙΚΕΛΛΟΣ (του Kenneth Rexroth)

Η περισσότερη από την παγκόσμια ποίηση
είναι τέχνασμα, κατασκευή.
Κανείς δεν τη διαβάζει
εκτός από ακαδημαϊκούς.
Μετά από μια γενιά
έχει γίνει τόσο σούπα,
που δε μπορεί πια να φαγωθεί.
Λίγα είναι αυτά που δεν έχω
διαβάσει, και ήταν σίγουρα ανιαρά.
Λαμαρτίνος - Γκόουερ - Τάσσο -
ή οι μεταφυσικοί
του Κέιμπριτζ, αρχαίοι ή μοντέρνοι,
και οι Αμερικανοί πίθηκοί τους.
Φυσικά για χρόνια η καθεστηκυΐα
τάξη της αγγλικής ποίησης
υποστήριζε ότι αυτό ακριβώς
είναι η ποίηση, μια απρόσωπη
κατασκευή, όπου οι προσωπικές
αντωνυμίες δεν επιτρέπονται ποτέ.
Αν εφαρμοσθεί αρκετά σχολαστικά,
μια τέτοια θεωρία
παράγει στην πράξη
το αντίθετό της: Η ποίηση
του Έλιοτ και του Βαλερύ
σαν αυτή του Πόουπ, δεν είναι απλά
προσωπική, είναι έντονη,
υποκειμενική ονειροπόληση
ενδόμυχη και αποκαλυπτική,
απρεπής αν θέλετε,
σαν τις αδιακρισίες
του ψυχαναλυτικού ντιβανιού.
Υπάρχει πάντα αρκετός
λόγος τρόμου στη
χρήση της αντωνυμίας, «εγώ».

(μετάφραση, χ.ζ.)

πρωτότυπο εδώ

.......