14/6/08

Πτήση

Καθώς ο Μπετόβεν έχει γίνει πια πολύ ενοχλητικός τραβώντας μου επίμονα το μπατζάκι, αναρωτιέμαι αν πρέπει να τελειώσω πρώτα το κόκκινο Αυστριακό μου κρασί ή με μια κλωτσιά να τον στείλω επιτέλους κάτω, ησυχάζοντας μια για πάντα από την εκνευριστική παρουσία του. Συνειδητοποιώντας όμως πως η πτήση τελειώνει, αρχίζω ν΄ ανησυχώ μήπως σε λίγα λεπτά βρεθούμε εγώ κι αυτός αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο, οπότε κάτι τέτοιο σίγουρα δε θα με συμφέρει. Πατάω το stop. Βγάζω τ΄ ακουστικά απ΄ τ΄ αυτιά μου, κοιτάω γύρω και ήδη το στομάχι μου συμπιέζεται, δυστυχώς όμως όχι μόνο από τη διαφορά ύψους. Το αεροπλάνο αυτό δε θα καταφέρει να προσγειωθεί ποτέ, όλες οι ενδείξεις αυτό δείχνουν. Ο κυβερνήτης δεν είπε τίποτα προφανώς για να μην προκαλέσει κι άλλο πανικό στους επιβάτες του και στο πλήρωμα την ώρα που προφανώς είναι αργά πια για οτιδήποτε, ακόμη και για μια τελευταία κίνηση σωτηρίας. Οι διπλανοί μου φαίνονται να μην το έχουν καταλάβει ακόμα και συνεχίζουν αμέριμνοι να διαβάζουν, να κοιμούνται, να ακούν μουσική. Νομίζουν πως η πτήση αυτή θα εξελιχθεί όπως όλες οι άλλες, με χειροκροτήματα, χαμόγελα και παραλαβή αποσκευών. Νομίζουν...Ένα μωρό δυο θέσεις πιο πέρα κλαίει σπαρακτικά. Είναι τυλιγμένο με μια γαλάζια κουβέρτα για να μην κρυώνει απ΄ το αιρ κοντίσιον. Το βλέπω καθαρά, αυτόν κι εμένα μας απασχολούν τα ίδια πράγματα. Μην κλαις μικρέ, αυτό που θα μας συμβεί ίσως θα ΄πρεπε να το θεωρήσουμε τύχη, τόσοι φιλόσοφοι το είπαν και το σκέφτηκαν. Μην ανησυχείς για το εκκωφαντικό τρίξιμο και τους ξαφνικούς 800 C, δύο δεπτερόλεπτα θα ΄ναι μόνο, ούτε που θα καταλάβουμε τίποτα. Είναι μόνο η στιγμή που αγγίζεις με τα δάχτυλά σου το γυμνό καλώδιο, τίποτα άλλο.
Ενώ όλοι έχουν αρχίσει πια να ουρλιάζουν απ΄τη συντριβή τού δίνω την πεσμένη πιπίλα του σε μια υπερβολική πράξη αλληλεγγύης προς την ανθρώπινη μοίρα. Μια λαμαρίνα σφηνώνεται στο στέρνο μου. Καθώς γλιστράω από τη ζωή σκέφτομαι το στρογγυλό στήθος της παλιάς μου συμαθήτριας Κατερίνας.

16 σχόλια:

  1. λες να μαστε εις τον αέρα εν πτήσει και να μην το γνωρίζομεν? ωραίο κειμενάκι. το γνωστό σου πάθος με το συγκεκριμένο σημείο του γυναικείου σώματος κάνει την εμφάνισή του δυναμικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μην τα δηλώνεις δημοσίως αυτά carnellio, μας ακούει κόσμος! Αμάν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τσ,τσ,τσ...

    γιατί, σάμπως η στείρα και αδικαιολόγητη (από την εξέλιξη) δεικτική αναφορά του συμβόλου της πιπίλας δεν συνηγορεί υπέρ αυτής της μαστολαγνικής εμμονής;...

    τέτοιος είσαι λοιπόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ρε εδώ πρόκειται ρε για υψηλή τέχνη! Τι μου λέτε τώρα! Για πες μου Costinho,γιατί κλαίει ρε το μούλικο; Γιατί τουπεσε η πιπίλα ή (μόνο και μόνο) γιατί γουστάρω εγώ να πιπιλάω;

    Ανόητοι! Ανεγκέφαλοι!

    γκρρρ....Άστεγοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα φίλε μου και καλή αρχή.
    Η γραφή σου είναι καταπληκτική και το κείμενό σου, πανέξυπνο.
    "Είναι μόνο η στιγμή που αγγίζεις με τα δάχτυλά σου το γυμνό καλώδιο, τίποτα άλλο."... Μα πόσους τόνους ιδρώτα από την αγωνία χύνουμε, σε όλη μας τη ζωή, απλά και μόνο για να αποφύγουμε αυτά τα δύο δευτερόλεπτα;
    Γιατί η προσμονή του θανάτου είναι τόσο, μα τόσο χειρότερη από τον ίδιο το θάνατο;
    Δε θέλω να σε κουράσω, πάω να διαβάσω και τα υπόλοιπά σου, και θα τα ξαναπούμε.
    Keep goin'...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε Spy,νομίζω δεν ξανάχα φίλο με την αυτή χαμερπή ιδιότητα. Ας είναι όμως :)
    Ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου,το εκτιμώ.
    Όσον αφορά την ιδέα του θανάτου,κάποιος αρχαίος φιλόσοφος είπε (δε θυμάμαι ποιος...:( Δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, γιατί όταν υπάρχουμε εμείς δεν υπάρχει αυτός, κι όταν υπάρχει αυτός δεν υπάρχουμε εμείς. Μου είχε φανεί όταν το διάβασα,θυμάμαι, γελοίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Επίκουρος ήταν
    και ελπίζω να ξέρει τι λέει
    γιατί δεν μου αρέσει η εκδοχή "ψητή στα κάρβουνα" είς τους αιώνας των αιώνων..
    Πέννυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ...Αμήν! Πένυ σ΄ευχαριστώ για την υπενθύμιση, ντροπή που δεν το θυμόμουνα. Να΄ρχεσαι να με διορθώνεις!:) Προσωπικά πάντως έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Επίκουρο (που ήταν κι ωραίος τύπος) απ΄ότι στον απόστολο Παύλο. Που μάλλον δεν ήταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν έχει πλάκα που ο άνθρωπος προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο θεμητό 'η αθέμητο να σιγουρέψει το μέλλον του ενώ αμφιβάλει για την ύπαρξει του πιο σίγουρου πράγματος της ζωής του, τον θάνατο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Βασικά δεν αμφιβάλλουμε. Αποφεύγουμε να το σκεφτόμαστε -με κάθε τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. το οτι στο ερώτημα αν υπάρχει κατι μετά τον θάνατο υπάρχουν πάρα πολλές απαντήσεις νομίζω οτι δείχνει κατά πόσο τον αμφισβητούμε ή όχι.φίλε χ.ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μάλλον δεν κατάλαβα ακριβώς τι θες να πεις με το "αμφιβάλλουμε για το θάνατο" κι "αμφισβητούμε το θάνατο".
    Ότι θα πεθάνουμε δε νομίζω ότι το αμφισβητεί κανείς.
    Για το τι θα γίνει μετά, αν υπάρχει μετά, για τις διάφορες θεωρίες, ναι, γι' αυτό αμφιβάλλουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Από την στιγμή οτι πιστεύουν κάποιοι ότι με κάποιο τρόπο θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε ένα άλλο κόσμο ίσως και μία άλλη μορφή ουσιαστικά αμφιβάλουν για το θάνατο και ότι αυτός σημαίνει.όταν πιστεύεις στην αιώνια ζωή με οποιοδήποτε δόγμα ουσιαστικά δεν πιστεύεις οτι υπάρχει θάνατος και άρα αμφιαβάλεις για την ύπαρξή του.κάνεις δεν αμφιβάλει οτι θα καταλέιξει στο μνήμα αλλά δεν είναι αυτό η σημασία του θανάτου κ δεν είναι αυτό που τρομάζει.αυτό που τρομάζει είναι οτι θα σταματήσεις να ζεις κ να υπάρχεις.αυτό είναι η ουσία του θανάτου.το τέλος της ζωής κ αν δεις στατιστίκα πολύ λίγοι δεν αμφιβάλουν για αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Οκ, σε έπιασα τώρα.
    Μάλλον κάπως έτσι είναι τα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή