11/8/08

ΚΑΝΓΚ-ΙΧ-ΛΟΥΡ

Σε κάποιο όρος στο Κιργιστάν, ώρα 12η μεσημβρινή ανάμεσα σε δύο ελάχιστους πετρώδεις αμμόλοφους, ο Κανγκ-Ιχ-Λουρ με το μονόχορδο Ρεμπάπ του εκτελεί δύο παραδοσιακούς, κατά τα λεγόμενά του, σκοπούς του χωριού του. Ουχί διά την προσωπικήν του τέρψη αλλά για το παγκόσμιο καλό, δηλ. τα δυτικά βίτσια, καθώς μία κατενθουσιασμένη Γαλλίδα εθνομουσικολόγος τον ηχογραφούσε (αυτή η ίδια που το προηγούμενο βράδυ πηδιόταν με τον γιο του Λούρ για να αποκομίσει όσες περισσότερες μπορούσε εμπειρίες. Βέβαια είχε σαγηνευτεί από την αυθεντικότητά του, κι ας μην είχε καταλάβει ότι ανέβαινε στο βουνό μόνο κατά την τουριστική περίοδο, ο μάγκας ο γιος του Λούρ). Η εθνομουσικολόγος με ένα πλατύ χαμόγελο δεν έπαιρνε πρέφα τα βρισίδια που ξεστόμιζε ο Λούρ τα οποία ο ίδιος τα παρουσίαζε ως θεϊκά λόγια. Με τη βοήθεια βέβαια του μεταφραστή, ο οποίος τα είχε συμφωνήσει με τον οργανοπαίχτη. Η γαλλίδα ερωτούσε συνεχώς τι σημαίνουν τα λόγια του κομματιού κι ο μεταφραστής χωρίς δυσκολία της είπε: “όταν ο θεός Τούρου κατέβηκε στην Γη είδε μια όμορφη κοπέλα, εκσπερμάτωσε κι έτσι γεννήθηκε η χλωρίς, η πανίς, ο αέρας, η φωτιά. Ευχαριστούμε θεέ για τα ελέη σου». Αυτά τα λόγια ο μεταφραστής τα έλεγε ίδια και απαράλλαχτα σε κάθε ετοιμοπηδιόλα μουσικολόγο που ερχόταν στο χωριό, χαντακώνοντας κυριολεκτικά τον αυτοσχεδιαστικό οίστρο του Λούρ o οποίος αυτοσχεδίαζε ανάλογα το γκομενάκι. Χαμογελαστή παρέμεινε όταν προς έκπληξή της ο Λούρ έτεινε στο τέλος της παράστασης τη χέρα του για να ανταμειφθεί για τον κόπο του. Αφού έδωσε τα χρήματα ζήτησε να επισκεφθεί το σπίτι του. Καθώς έφτασαν εκεί και ύστερα από αρκετά χουφτώματα έκατσε και στον πατέρα κάνοντας τα στραβά μάτια για το ξύλο που έφαε η γυναίκα του για να πηδήξει εκείνη. ‘Υστερα στη Γαλλία θα έλεγε ότι ήταν πολύ ρομαντικό κι ότι στην κοινωνία τους το ξύλο είναι κοινώς αποδεκτό. Οπότε τι να έκανε κι αυτή απλά άνοιξε τα πόδια της.
Την άλλη μέρα κατευθύνθηκε στο επόμενο χωριό όπου έβαλε στους εκεί ντόπιους καλλιτέχνες να ακούσουν τα παραδοσιακά ηχογραφήματα του Λούρ και να της πουν τις διαφορές με το δικό τους χωριό. Τότε και οι τρεις άρχισαν να γελάνε ασταμάτητα. Ο καινούριος μεταφραστής ο οποίος δεν είχε συνεννοηθεί με τον προηγούμενο της είπε ότι δεν είναι παραδοσιακά άσματα, αλλά της στιγμής και τα λόγια είναι προσβλητικά. Επίσης, ότι το Ρεμπάπ ήταν ξεκούρδιστο και δεν είναι μονόχορδο(εκείνη τη στιγμή διαλύθηκε και η θεωρία της άμεσης σχέσης του πολιτισμού τους με τα πρωτόγονα μονόχορδα έγχορδα όργανα). Ύστερα τη ρώτησαν αν τον πλήρωσε, αρνήθηκε να απαντήσει, έφυγε, αυτοί κατάλαβαν και συνέχισαν να γελάνε. Την επόμενη μέρα η Γαλλίς μουσικολόγος ηχογραφούσε κάπως πιο διστακτικά τους τρεις μουσικούς αλλά είχε ένα προαίσθημα ότι αυτή τη φορά δεν την έχουν πιάσει κορόϊδο. Μάταια όμως. Στο επόμενο χωριό που επισκέφθηκε γέλασε και το παρδαλό τζατζίκι με το χουνέρι που της έκαναν οι προηγούμενοι κι έτσι κατευθύνθηκε προς ένα πολύ έρημο χωριό στο πιο ψηλό μέρος του όρους Σινάτρα στα 3200 μέτρα. Σ’ εκείνο το χωριό στο οποίο τη συνόδεψε ένας πολύ σοβαρός αυτή τη φορά μεταφραστής, επιτέλους ηχογράφησε κάτι αυθεντικό. Όμως στην μέση της ηχογράφησης ο οργανοπαίχτης εσταμάτησε. Αυτή τον ρώτησε για ποιόν λόγο και αυτός της είπε ότι είναι ένας αρχαίος χορός της γονιμότητας και θέλει οπωσδήποτε και χορευτές να συμμετάσχουν. Κάλεσαν τρεις χορευτές από το χωριό οι οποίοι έκαναν μισή ώρα να θυμηθούν τα βήματα του αρχαίου χορού και ύστερα τον απέδωσαν πραγματικά υπέροχα. Συμφώνησαν ότι ήταν ένας εντυπωσιακός που ταίριαζε με την ιδέα της γονιμότητας χορός ο οποίος, όπως της είπαν στην πόλη ερευνητές της παράδοσης του όρους Σινάτρα, δεν υπήρχε και ήταν κατασκεύασμα της στιγμής. Έτσι, συνέχισαν, οι ντόπιοι κοροϊδεύουν μονίμως τους δυτικούς ερευνητές. Η μόνη λύση ήταν, όπως της είπαν, να επισκεφθεί πολλές φορές τα ίδια μέρη ώστε να την μάθουν, να την εμπιστευτούν και να την κάνουν δικό τους μέλος. Η Γαλλίδα όμως που δεν μπορούσε να κάτσει σε ένα μέρος πολύ καιρό μιας και το θεωρούσε βαρετό, τόσοι πολιτισμοί υπάρχουν άλλωστε, εγύρισε εις την Γαλλία και ανέφερε ως αληθινά και αυθεντικότατα τα όσα είχε παρακολουθήσει. Έτσι άθελά της πήρε τον ρόλο των πονηρών. Με τη διαφορά ότι, η κοροϊδία της αποτελούσε μια καλοδομημένη εργασία (βεβαίως. Γεμάτη παραπομπές και συνεντεύξεις, ωραίο εξώφυλλο και πολύχρωμες φωτογραφίες να τη συνοδεύουν), ενώ δεν άπλωσε ποτέ χέρι να ζητήσει χρήματα, όπως τόσο φτηνά έκανε ο Λούρ, αλλά κέρδισε επάξια μια θέση σε κάποιο πανεπιστήμιο με τον κόπο της (της έγκριτης εργασίας δηλ., δίνοντας και μια σειρά εξυπνότατων διαλέξεων) Σειρά της ήταν να γελάσει και αυτή. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς σκατά.

19 σχόλια:

  1. Έμπαινε συνάδελφε carnellio, έμπαινε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Bien, bien Carnellio!
    Θα χαρακτήριζα τη γραφή σου χειμαρρώδη, παρορμητική και ωμή.
    Πολύ καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρε αντ απο κει μισογύνη σαβουρογάμη. Ακου ετοιμοπηδιολα.
    Κι εσύ καμμια τέτοια πατσαβούρα πηδάς και νομίζεις οτι κάνεις τέχνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. e,οχι κ πατσαβουρα...
    λολ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πω ρε παιδιά ο συνάδελφος carnellio θα τα ξεκαθαρίσει μάλλον πάλι καλύτερα, αλλά πολύ γελάω με υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με παντελή έλλειψη χιούμορ και σαρκασμού.

    Παρακαλώ προς όλες τις φεμινίστριες, περάστε περάστε, έχει πλάκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι όμως Χ.Ζ. εγώ νομίζω ότι έχει πολύ χιούμορ δεν εξηγείται αλλιώς..
    ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΚΑ ΧΕΧΕ!
    Οπως πλάκα έχει και η ταύτιση με πατσαβούρες.
    Στελιο μ' μην τους ακούς είναι πολύ ωραίο το κειμενάκι!

    Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αντε γαμηθείτε μαλακες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. για το κείμενο: 1) δεν επιτίθεται στις γυναίκες αλλά στην κοροϊδία που συμβαίνει πολλές φορές με τις εθνομουσικολογικές έρευνες(όπως μια συγκεκριμένη για τους σούφι που έχει παιχτεί ως ντοκυμαντερ στην τηλεόραση)
    2)προσπαθώ να δείξω με κυνικό τρόπο το τί συμβαίνει πολλές φορές πίσω από την καλολουστραρισμένη ακαδημαϊκη εικόνα
    3)το πόσο εύκολα μπορεί να πιάσουν κορόιδο οι χωριάτες τον κάθε έξυπνο δυτικό ερευνητή
    4)δεν είπα ότι κάνω τέχνη
    για την ανώνυμη:
    1)ως δογματική που είσαι καταλαβαίνω το ότι έμεινες στην λέξη κι όχι στην ουσία του κειμένου αφού δεν έκανες καθόλου κριτική πάνω σ' αυτό κι έβγαλες κατ' ευθείαν συμπέρασμα για το τι είμαι και τι κάνω.
    2)κι επειδής μας έβρισες λιγουλάκι στο τέλος πρέπει να σου πω ότι εμείς εδώ στο βλογ σ' αγαπάμε και να κάνεις λίγο υπομονή γιατί είσαι νέα ακόμη και να μην σε παίρνει από κάτω και να πίνεις λιγότερους καφέδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. για το κείμενο: είναι μια μαλακία και μισή!
    για τον ανώνυμο Μ.: δεν έχω πολύ χιούμορ οταν διαβάζω σκουπίδια με άσχημη φρασεολογία (ειδικά για τις γυναίκες)
    Για τον Χ.Ζ.: ομοίως με παραπάνω.
    Για τον Carnellio: η γραφή σου είναι πρόχειρη και βιαστική.
    ..Και σίγουρα δεν πρόκειται για τέχνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τώρα πραγματικά με τρομάζεις.
    Εχεις κάποιο πρόβλημα που σε απασχολεί;
    Γιατί τόση επιθετικότητα;
    Αν θες να συζητήσουμε επικοινώνησε επειγόντως στο: patsavoura@hotmail.com ή στο plakamaskaneis@hotmail.com

    Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. παιδιά η κουβέντα κόβεται εδώ. ωραία η αντιπαράθεση κάνει το βλογ ζωντανό αλλά όχι με προσωπικές επιθέσεις. ακούς ανώνυμη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πω ρε φίλε, σαν το 7ο το σχόλιο δεν έχω ξαναδιαβάσει καλύτερο...Πέρα από κάθε προσδοκία! Carnellio δεν τα πήγες άσχημα!
    Πάντως και για μένα η κουβεντούλα έληξε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Να με σχωρνάτε που μπήκα αφότου έληξε η κουβεντούλα σας, αλλά από τη στιγμή που σας θεωρώ και τους δύο, ανθρώπους με ταλέντο στη γραφή, νομίζω πως δικαιούμαι ένα σχόλιο.
    Σε μια πρόσφατη διαφωνία που είχα με κάποια, που υποστήριζε πως η υπερβολική ευγένειά μου, και το χιούμορ, με πασπάλισμα υποννοούμενων, δίνουν λαβή ("δικαιώματα" επι το λαϊκότερον) σε ορισμένους, για να πιστέψουν ότι εγώ κάνω blogging για να βγάλω γκόμενα, απάντησα, πως αυτή είναι η δική μου οπτική γωνία, αυτό το προφίλ θέλω να έχω, και το πως το εκλαμβάνει ο καθένας, είναι και δικαίωμά του και πρόβλημά του. Άρα πρέπει να το λύσει εκείνος κι όχι εγώ!

    Επί του παρόντος, πιστεύω, ότι το ανωτέρω πόνημα έχει σαφώς σαρκαστικό και ειρωνικό χαρακτήρα, και μια ανεπιτήδευτα περιγραφική γεύση, που δεν χωρά παρερμηνείες. Αυτοί που βλέπουν φαντάσματα και μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια, δεν θα εκλείψουν ποτέ.
    Παρακαλώ να συνεχίσετε το θεάρεστο έργο σας αγαπητέ carnellio, κι εσείς χ.ζ., ανεπηρέαστοι από κριτικές και κακίες. Γνωρίζετε εξάλλου πως η κριτική (και δη η κακόβουλη), είναι η τροφή των απανταχού Espresso και Ciao κλπ.
    Μακρυά από εμάς.
    Βοήθειά σας.

    Ένας φανατικός (λόγω λειψυδρίας) αναγνώστης σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ε πέστα Spy...

    Η χάρις του μεγάλου Κανγκ -Ιχ-Λουρ βοήθεια σε όλους μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ton écriture est très sexuelle ! garçon fou !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αποφασισα να χασω τη μιλια μου καινα ζησω 'εν μουσικη'.Ειχα την ευκαιρια καθε σουρουπο κατα τις πεντε.Η μητερα μου με ειχε ταίσει για απογευμα,ειχε βαλει πανω το βραδινο φαγητο κι ειχε δωσει τις τελευταιες οδηγιες στην υπηρετρια.Καθοταν στο πιανο κι επαιζε τις'μπαλαντες΄του Σοπεν, μια 'Σονατα' του Σουμαν,τις'Συμφωνικες Παραλλαγες'του Φρανκ,και καμια φορα,με δικη μου αιτηση,την εισαγωγη'Τα Σπηλαια του Φενγκαλ'.Γλιστρουσα στο γραφειο,ηταν κιολας σκοτεινα,δυο κερια αναβαν πανω στο πιανο.Το μισοσκοταδο μ'εξυπηρετουσε,αρπαζα τον χαρακα του παππου μου,ηταν το σπαθι μου,ο χαρτοκοπτης του ηταν το μαχαιρι του.Γινομουν στη στιγμη η επιπεδη εικονα ενος σωματοφυλακα.
    Καμια φορα,η εμπνευση αργουσε ν'αρθει.Για να κερδισω καιρο,αποφασιζα,μολονοτι διασημος μονομαχος,να διατηρησω αυστηρο'ινκογνιτο'.Μου το επεβαλε μια πολυ σημαντικη υποθεση.Αναγκαζομουν να δεχομαι χτυπηματα,χωρις να τα ανταποδιδω και να χρησιμοποιω ολο το θαρρος μου για να υποδυομαι το δειλο.Στριφογυριζα στο δωματιο,με το ματι θολωμενο και το κεφαλι κατεβασμενο,σερνοντας τα ποδια μου,καθε τοσο αναπηδουσα για να δειξω πως μου'χαν αστραψει ενα χαστουκι ή μια κλωτσια στα πισινα,αλλα εγω εκει,που ν'αντιδρασω..σημειωνα μοναχα τόνομα αυτουνου που μ'έιχε προσβαλει.
    Τελικα καθως την απορροφουσα σε μεγαλη δοση,η μουσικη επενεργουσε.Σαν ναταν αφρικανικο ταμπουρλο,το πιανο μου επεβαλε τον ρυθμο του.Η'Φανταιζι-Εμπρομπτυ' του Σοπεν επαιρνε τη θεση της ψυχης μου,με κατοικουσε,μου΄δινε ενα αγνωστο παρελθον,ενα συναρπαστικο και θανασιμο μελλον,με κατειχε ο δαιμονας,μ'ειχε αδραξει και με ταρακουνουσε σαν να'μουν δαμασκηνια.Στ'άλογο,στ΄αλογο.Ημουν ταυτοχρονα το ατι και ο καβαλαρης,αναβατης και υποζυγιο,διεσχιζα αστραπιαια πευκωνες,θαμνωδεις εκτασεις,το γραφειο ολοκληρο,απ'την πορτα κι ωσ το παραθυρο,'Κανεις πολυ θορυβο,θα παραπονεθουν οι γειτονες',έλεγε η μητερα μου χωρις να σταματησει το πιανο.Δεν της απαντουσα αφου ανηκα στον βουβο κινηματογραφο.
    Βλεπω τον δουκα,ξεπεζευω,του δινω να καταλαβει με σιωπηρες κινησεις των χειλιων μου πως τον θεωρω μπασταρδο του κερατα.Εξαπολυει τους μπραβους του κι εγω δινω στο σπαθι μου μια κυκλικη κινηση,που σχηματιζει γυρω μου ένα ατσαλινο τείχος.Καθε τοσο τρυπαω κι ενα στηθος.Στη στιγμη εκανα μεταβολη,γινομουν ο τρυπημενος ξιφομαχος,επεφτα,πεθαινα πανω στο χαλί.Ύστερα αποσυρομουν σιγα σιγα απ'το κουφαρι,σηκωνομουν,ξαναπαιρνα το ρολο μου,του περιπλανωμενου ιπποτη.Ζωντανευα ολα τα προσωπα,ιπποτης,χαστουκιζα το δουκα,εκανα μεταβολη,δουκας,δεχομουν το χαστουκι.Ωστοσο,δεν ενσαρκωνα για πολυ τους κακους,ανυπομονος παντα να ξαναγυρισω στον μεγαλο πρωτο ρολο,στον εαυτο μου.Ανικητος,θριαμβευα πανω σ'όλους.Ωστοσο,οπως στα νυχτερινα μου παραμυθια,ανεβαλλα τον θριαμβο μου,γιατι φοβομουν τον μαρασμο που θα ακολουθουσε.
    Προστατευω μια νεαρη κομισσα απ'τα χερια του ιδιου του αδερφου του βασιλια.Τι μακελειο..Η μητερα μου ομως,αλλαξε στο μεταξυ σελιδα.Το'αλλεγκρο'εχει παραχωρισει τη θεση του σ'ενα τρυφερο'αντατζιο',τελειωνω τη σφαγη στα γρηγορα και χαμογελω στην προστατευομενη μου.Μάγαπαει..το λεει η μουσικη.Κι εγω την αγαπω επισης,ισως..μια ερωτευμενη καρδια αργοεγκαθισταται μεσα μου.Όταν ομως,αγαπαει κανεις,τι κανει..Της επιανα το χερι και περπατουσαμε σένα λιβαδι.Δεν ηταν αρκετο.Προσκαλουσα στα γρηγορα τους κακοποιους και τους μισθοφορους,που μ'εβγαζαν απ'την αμηχανια.Ριχνονταν πανω μας εκατο εναντιον ενος.Σκοτωνα τους ενενηντα,αλλα οι υπολοιποι δεκα αρπαζαν την κομισσα....
    [Στον αγαπημενο μου carnellio...που η μουσικη του κραυγαζει στη σιωπη μας και φτυνει στην υποκρισια μας.Γι'αυτο δε χωραει πουθενα.]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τι είναι χειρότερο από κάποιον που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του;
    Αυτός που κάνει χαβαλέ και παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του.
    Τι είναι χειρότερο από κάποιον που κάνει χαβαλέ και παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του;
    Αυτός που κάνεις χαβαλέ, παίρνει σοβαρά τον εαυτό του και κατηγορεί όσους τον παίρνουν στα σοβαρά για έλλειψη χιούμορ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το κείμενό σου carnellio είναι απίθανο από κάθε άποψη. Αλλά παρά το γεγονός αυτό, δεν μπορώ να μη δώσω συγχαρητήρια στον ανώνυμο του εβδόμου σχολίου (ανώνυμος 12 αυγούστου 2008 ώρα 4:14μμ) γιατί κάνει τη ζωή όλων εκείνων που έχουν σαν χόμπι να παρατηρούν τον άνθρωπο, πιο εύκολη και πιο απλή.
    Συγγνώμη που παραβιάζω την επιθυμία σας για μη συνέχεια του θέματος. Άλλωστε πέρασε πολύς καιρός από τότε. Και ειλικρινά γελάω κάθε που φαντάζομαι έναν άνθρωπο ο οποίος κρύβεται πίσω από το έβδομο σχόλιο. Είναι δυνατόν να υπάρχει; και πως να σκέφτεται; νιώθει άραγε κάτι άλλο; τι τρώει; και αμέσως μου 'ρχεται η εικόνα τού πως είναι στην πραγματικότητα ένας τέτοιος άνθρωπος. Πόσο συνηθισμένος, πόσο οικείος σε μας. Αλλά αυτό είναι σκληρό. Και μετανιώνω για όσα έγραψα πιο πάνω. Και πονάω. Ξέρω ότι τελικά η ζωή μου γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη, όλο και πιο ζόρικη. Και καταλήγω σε αυτό που λες carnellio: κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς σκατά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Λέγοντας απίθανο δεν εννοώ μη πιθανό, μα θαυμάσιο. Από κάθε άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή