ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Επιτρέψτε σήμερα να ξεφύγω από τις καθιερωμένες ιστορίες και τα χαϊκού και να γράψω την άποψή μου γι' αυτό το θέμα που παρουσιάζεται στον τίτλο. Γιατί άραγε η χώρα αυτή έχει παράδοση στους ποιητές;
Γιατί όχι τόσο στους λογοτέχνες και στους επιστήμονες; γιατί όχι τέτοια παράδοση στη ζωγραφική και στην γλυπτική; στα δοκίμια, στη φιλοσοφία (αναφέρομαι στους νεοέλληνες) και στον κινηματογράφο; γιατί δεν έχουμε βαριά βιομηχανία, καλό εκπαιδευτικό σύστημα, καλό ποδόσφαιρο, κράτος πρόνοιας; γιατί προσπαθούμε πάντα με κουτοπονηριά και λαμογιές να τη βγάλουμε καθαρή χωρίς να ιδρώσουμε καθόλου; γιατί όποιος είναι λίγο διαφορετικός και θέλει να κάνει σοβαρή δουλειά οι άλλοι τον σαμποτάρουν και για να βρεί την υγειά του αναγκάζεται να βγεί στο εξωτερικό; γιατί παρ' όλο που συμβαίνει αυτό έχουμε γεμίσει ψωνάρες που το μόνο στο οποίο βρίσκουν αξία είναι οι δημόσιες σχέσεις και τα κονέ; γιατί (ξαναγυρνώ στον τίτλο) οι μόνοι που τη γλυτώνουν είναι οι ποιητές;
Γιατί στην Ελλάδα έχει ΖΕΣΤΗ (ναι αυτό που ακούτε)
Η απάντηση ίσως σε σας να φαίνεται γελοία αλλά αφήστε με να σας εξηγήσω.
Το να θές να γράψεις ένα λογοτεχνικό έργο θέλει μεγάλη υπευθυνότητα και σοβαρή δουλειά για να κρατήσεις το νόημα του κειμένου συμπαγές, χωρίς κοιλιές και ακούσιες αλλαγές στην πορεία της ιστορίας. Οι χαρακτήρες πρέπει να παρουσιάζουν μια σταθερή προσωπικότητα όλες τις στιγμές που παρουσιάζονται στο έργο. Χρειάζεται στην αρχή ένα καλό σχεδιάγραμμα για να έχεις γερές βάσεις για την δομή του έργου που σημαίνει ότι δεν ακολουθάς τα δικά σου καθημερινά κέφια.
Αυτά που προανέφερα για την λογοτεχνία ισχύουν με αναγωγές και στις άλλες μορφές τέχνης. Δηλ. π.χ. Ο πιανίστας που μελετά ένα έργο απαιτητικό ή ο συνθέτης που θέλει να φτιάξει μια πρωτότυπη μουσική, δεν έχουν την πολυτέλεια να αφήσουνε για μεγάλο διάστημα την εργασία τους γιατί απλά “δεν αισθάνομαι καλά σήμερα μωρέ” και μετά να πλακώνονται στους φραπέδες.
Ο γλύπτης για την επαφή του με το έργο του παρατηρεί και διορθώνει συνεχώς τη μορφή και τις λεπτομέρειες της κατασκευής του. Ο φιλόσοφος πρέπει πρώτα να διαβάσει πολύ για να έχει σιγουριά για το περιεχόμενο αυτού που έχει να προτείνει, για το αν δηλ. είναι πρωτότυπο ή αν βοηθάει στην εμβάθυνση ή εκλαϊκεύση κάποιας έννοιας και δεν έχει ξαναειπωθεί.
Ποιός είναι ο μόνος που μπορεί να τελειώσει το έργο του σε μια ώρα; (άντε αν έχει οίστρο μπορεί να του φάει δύο μέρες σε χαλαρή κατάσταση). Μόνον ο ποιητής. Και ειδικά στην Ελλάδα βολεύει η ποίηση λόγω ζέστης.


ΕΙΔΗ ΠΟΙΗΤΩΝ

1) Ο Χαλαρός

Καλοκαίρι. Είσαι σε κάποιο νησί και αερίζεσαι δυο μήνες γιατί καταπιέστηκες στο σπίτι σου λες και δούλευες σε οικοδομή. Δεν έχεις τι να κάνεις αφού από το πολύ ξύσιμο έχουνε ματώσει και πιάνεις ένα απλό φύλλο χαρτί Α4 να γράψεις ένα ποίημα (και καλά). Γράφεις μια λέξη στην πρώτη γραμμή και μετά πας από κάτω (εσύ το πληρώνεις το χαρτί; ο Αμαζόνιος την πληρώνει που έχει ξεπατωθεί για σένα.) Χωρίς άγχος. Γράφεις μια λέξη στη δεύτερη γραμμή και ξαναπάς από κάτω κι αν σκεφτείς ότι το ηλεκτρονικό Α4 έχει 24 γραμμές άρα με 24 λέξεις έχεις το ποιηματάκι σου.
Μετά πας στο καφενείο στρίβεις το τσιγάρο σου (μιας κι έχεις ελεύθερο χρονο να σκεφτείς και τα κοάλα στην Αυστραλία) και ρουφάς τον καφέ σου κανα τρίωρο μέχρι να κολλήσει το καλαμάκι στο ποτήρι. Άνετος. Αν ξέρεις και κιθάρα τραβάς δυο συγχορδίες λές κι ένα τραγούδι βγάζεις και γκόμενα (όχι σαν τους άλλους τους αγροίκους που για να ρίξουνε γυναίκα βάζουνε τα σκυλάδικα στο τέρμα). Μετά την επόμενη μέρα κάτω από κανα δέντρο με κιθάρες μπάφους και ένα Α4 γράφεις κι άλλο ποίημα άμα λάχει. Γιατί να κουραστείς με τόση ζέστη;

2) Ο Κουλτουριάρης

Αν δεν είσαι αυτού του στυλ και μένεις Αθήνα Αύγουστο μήνα αλλά από την άλλη δεν την “παλεύεις”, τί πιο εύκολο από την ποίηση. Ασχολείσαι και με κάτι δημιουργικό. Περνά η ώρα βρε παιδάκι μου. Δεν καταλαβαίνεις τι γράφεις και ξέρεις ότι όσο περισσότερο δεν καταλαβαίνεις τόσο πιο κοντά στον στόχο είσαι. Γράφεις το μισό ποίημα κι ύστερα πας σε καμιά παρουσίαση βιβλίου για να βρεθείς με ομοίους σου. Το βραδάκι που έχει λιγότερη ζέστη γράφεις το υπόλοιπο μισό και ξεκινάς και δεύτερο (σαν ένα φίλο που μπορούσε να γράψει δυο όπερες κι ένα διπλό κοντσέρτο μέσα σ' ένα πρωϊνό) το οποίο το τελειώνεις όταν σου ξανάρθει η όρεξη.

3) Ο Δημοσιοσχεσίτης κι ο χάι κλάς κόσμος

Αν έχεις σχέση με τον καλό κόσμο τότε το 'βγαλες το ψωμάκι σου. Θα πουλιέσαι αφειδώς αφού η καλή κοινωνία προτιμά στα ράφια της να έχει ποιητές από λογοτέχνες για να αποφεύγει ενοχλητικές ερωτήσεις του τύπου “με τι θέμα πραγματεύεται αυτό το βιβλίο;” αν είναι δοκίμιο θ' αναγκαστείς ν' απαντήσεις ότι π.χ είναι ένα δοκίμιο για το τάδε θέμα. Ενώ αν είναι συλλογή ποιημάτων λες απλά “είναι μια συλλογή ποιημάτων του τάδε”. Και η απάντηση είναι η εξής “Α”. Κανείς δε θα ρωτήσει παραπάνω. Αν είναι δε κανείς που τον ξέρει, τον αφήνεις να μιλήσει μόνος του για τον ποιητή και προσπαθείς να κρατήσεις κάποιες πληροφορίες για να τις επαναλαμβάνεις.

4) Στιχουργοί

Πολλοί στιχουργοί τραγουδιών ως πονηροί δημοσιοσχεσίτες και αυτόκλητοι θεματοφύλακες της ποιότητος χρησιμοποιούνε την ίδια μέθοδο και ψαρώνει ο κόσμος. Στίχοι που σε πιο κρύες περιοχές της υφηλίου ούτε που θα εμφανίζονταν ποτέ, π.χ.

“ψυχή ψαριού
κορμί γατίσιο”

“είναι δειλός του σαββάτου ο πηλός”

Και άλλα εμετικά.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
(μπορεί και όχι)

Υ.Γ Άσχετο:
Είχανε πει κάποτε σ' ένα Νορβηγικό συγκρότημα Black metal μουσικής ότι υπάρχει ανάλογη σκηνή και στην Ελλάδα και η απάντησή τους ήταν η εξής «Μα εκεί έχει ζέστη.»