30/3/12

Η αέναη σκευωρία

Πεθαίνω
κάθε μέρα και πιο πολύ

Κουράζομαι
ν’ ανακαλύπτω νέους δρόμους
αναθαρρώ για λίγο
ώσπου έρχεται το επόμενο
κύμα
που θα με πνίξει

Η αέναη αρμονία των χιλιάδων στιγμών
ίσως φέρνει
σε αέναη σκευωρία

Νιώθω σαν να πεθαίνω
ανακαλύπτοντας νέους δρόμους
άχρηστους τελικά
όμορφους, γραφικούς
σκορπώντας συγκινήσεις
στους διψασμένους μύστες των αισθήσεων
ενώ η αύρα μου
η φωτεινή
θολώνει σαν το τζάμι από τα χνώτα

Είναι σκληρό
να φαντάζεσαι ανθρωπάκια
να σκαλίζεις μορφές
να ξυπνάς στη μέση της νύχτας

Η παραλία
που ξαπλώνεις χαρούμενος
με το κύμα να σου σβήνει τις έγνοιες
δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου