Εις την Πόλιν

Τι ποίημα να γράψω,
τι λέξεις
για ανθρώπους που οργίζονται,
διαμαρτύρονται δικαίως
σε πλατείες, σοκάκια σκοτεινά
εισπνέουν πιπέρι, τρέχουν τα αίματα
ματ τους ψεκάζουν με ότι βρουν πρόχειρο

Mου είναι μακρυνά

Όταν τα πράγματα έχουν ξαναβιωθεί
είναι αδύνατον να μπείς στο ίδιο ποτάμι
ξύλο, δακρυγόνα, μπάτσοι
αλληλεγγύη της στιγμής,
εξέγερση γιατί είναι μια χαρά
- το ξέρουν άλλωστε όλοι.

Η εξέγερση δεν αγγίζει το βάθος,
την ανατροπή
δε συντελείται αλλαγή ούτε βήμα δημιουργίας,
δεν τολμάμε να περάσουμε απέναντι,
στο ανασφαλές,
να αιωρούμαστε ακάλυπτοι
από θεσμούς και συνήθειες.

Ανέτοιμοι, ανυποψίαστοι κατεβαίνουμε στο δρόμο
ζητώντας ο καθείς και άλλα
ζητώντας ο καθείς απ' τους άλλους
χωρίς να αλλάζουμε
χωρίς να ποθούμε το νέο
χωρίς τη βαθιά λαμπυρίζουσα συνείδηση
μας μένει η γκρίνια, οι φωνές και το ξύλο,
σαν παιδιά μπρος στον άσπλαχνο γονιό.

«Να παραιτηθεί ο Πρόεδρος!»
Θέλουμε άλλο πρόεδρο λοιπόν.

Φοβάμαι πως έχω γίνει λίγο σνομπ,
λίγο σνομπαρία, που λέει κι ένας παλιόφιλος
αλλά την κατάληξη μιας κίνησης σπασμωδικής,
νευρικής, πια την ξέρω.
Την ξέρουν φυσικά και οι αντίπερα.

Όπως όμως και να έχει το πράγμα
για μένα, τον χ.ζ.,
αυτό που έχει ουσία τελικά
είναι μόνο αυτό που μένει.