Άγνωσται αι βουλαί

Μιλώντας για ποίηση
ξεκινώ βράδυ ταξίδι μακρυά,
να με βγάλει σε φως ημερήσιο
να με βγάλει στην πεδιάδα με τα αμπέλια
με τις ροδακινιές, τις γυναίκες
με τους ποταμούς που οι αρχαίοι είχαν θεούς -
ξεκινώ να τα αντικρύσω γύρω μου όλα αυτά.

Άγνωσται αι βουλαί γύρω
άγνωστα τα φρούρια
άγνωστο γιατί κάποτε κλειδώθηκαν
άγνωστο γιατί κάποτε έφτασε η μέρα.

Παίζεις λαούτο, χτυπάς το σφυρί
δεν τα παρατάς,
αφού είδες, η ώρα πέρασε
άλλη ώρα φτάνει και είναι στατική
το νόημα  α π ω λ έ σ θ η
ένα χέρι μόνο τώρα σου δείχνει το δρόμο.

Άκουσέ με
Όταν με δεις στο δρόμο μη σταθείς
κάνε πως δε με είδες
θα κάνω κι εγώ πως είμαι σκεφτικός
όπως είμαι συνήθως
τα βράδια και τις μέρες μου
που περπατώ
που τρεκλίζω
που μιλάω τρυφερά
θα κάνω πάλι πως συλλογιέμαι βαθιά.

Γιατί το σκυλολόι δε μπορεί,
δ ε  δ ύ ν α τ α ι
η ράτσα του φτηνή σκυλίσια
θα αρπάξει θα φάει θα εξαφανιστεί.
Το μεγαλείο αναζητώ τελικώς
όπου βρεθεί,
σε ανθρώπους, πράξεις ή πράγματα,
αυτό γεμίζει το άδειο, αυτό δημιουργεί
τους ανθρώπους.

Μη μου λες άλλο τη γνώμη σου δεν ακούω
σε κατάλαβα
έ λ α β α  ε σ έ  εν τέλει καλώς
ένιωσα το φορτίο το αληθινό
δε μου κάνεις
δε θέλω λόγια
ούτε καλημέρες
ούτε χαμόγελα ψεύτικα στημένα.

Την υγεία σου
το δρόμο σου να βρεις
την τύχη σου εύχομαι εγκαρδίως
και αν με συναντήσεις στο δρόμο μη σταθείς,
κάνε τότε κι εσύ πως δε με είδες.