Στίχοι

Στίχοι που παλιά εκτιμούσα
Φαίνονται τώρα κενοί.
Κατασκευές φαντασίας,
Σκαλωσιές ρεμβασμού,
Θύλακες ονειροπόλησης.
Ποθώ πια το στίχο
Που θα με τραβήξει 

Απ’ την επείγουσα πραγματικότητα,
Θα με αρπάξει απ’ το σβέρκο
Να με βάλει σε έναν κόσμο αληθινό,
Τόσο αληθινό, όσο είναι 

Μετά από μακρύ περπάτημα
Σε μέρα ζεστή,
Να πίνεις ένα ποτήρι καθαρό,
Παγωμένο,
Κρυστάλλινο νερό.