Πως είναι η θάλασσα από ψηλά
ακίνητη, χωρίς ένα καϊκι
θαμπός ορίζοντας και δυο γεράκια
με τους αργούς τους κύκλους
να τονώνουν κι άλλο το έρημο μπλε.
Αξίζει, αξίζει πάντοτε
ο άνθρωπος να τραβιέται πίσω,
η Αρμονία τού είναι άγνωστη.
Κορυφές, κορυφές μόνο ως το βάθος
και απαλός αέρας - στάσιμος ο χρόνος,
όπως όταν ξεκινούσε κάποτε
στις απαρχές του, ο κόσμος
11/5/20
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Βλέπω τα πόδια μου καθώς περπατω
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περπαταω σωστά
Γυρνούν προς τα μέσα συνέχεια
Το προσπάθησα παραπάνω από εσένα
Καιρός να σκυψεις εσύ
Πάνω από μία αδειανή θάλασσα
Όλο και κάτι θα βρεις
Εγώ έβρισκα συνέχεια τα λυμένα μου κορδόνια
Για σένα ο βυθός της θάλασσας έχει ζωή
Μία ρίνα μάντα δες!
Κικη Ματέρη