Εγώ δε φοράω άρωμα.
Εσύ φοράς άρωμα;
Όχι γιατί άμα φοράς άστο δε σε θέλω
σήμερα το πρωί στο διάδρομο κάποιος είχε φορέσει άρωμα και μετά που το μύρισα πήγα έξω τρέχοντας έπεσα στα γόνατα κι έκανα εμετό
Οπότε καλύτερα να μη βάζουμε καθόλου αρώματα.
.
3/4/09
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
OK!
ΑπάντησηΔιαγραφήTo αποσμητικό επιτρέπεται?
PS: μαλλον κάποια ίωση είναι φάε δύο ασπιρινούλες και καμια κοτόσουπα. :)
Ναι αλλά αυτοί που φοράνε το ίδιο άρωμα εδώ και καιρό δεν μπορούν να το μυρίσουν πια...Επικίνδυνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήkounoupidi
πνιγμένοι στ αρώματα της εποχής
ΑπάντησηΔιαγραφήξεχάσαμε τη μυρωδιά τ ανθρώπου.
Ανώνυμε προσοχή γιατί κουβαλάω ντουφέκι, πρέπει να καταλάβω εγκαίρως ότι δεν είναι άρωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΥΓ, ΜΗ MΟΥ ΞΑΝΑΓΡΑΨΕΙΣ PS!!!!!!!! ΑΑΑΑΑ
Κουνουπιδάκι μου το δικό σου άρωμα είναι φυσικό, όπως πχ. τα κρεμμύδια, γιαυτό μη μασάς... δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Σαμσών βέβαια, το φυσικό, το φυσικό θέλουμε....
“Malacτικό: Παραλλαγή σε ένα κείμενο του χ.ζ.”
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δε βάζω πλυντήριο.
Εσύ βάζεις πλυντήριο;
Όχι γιατί άμα βάζεις άστο δε σε θέλω
σήμερα το πρωί στο διάδρομο κάποιος είχε βάλει πλυντήριο και μετά που το μύρισα πήγα έξω τρέχοντας κι έκανα εμετό (σ.σ.: true story)
Οπότε καλύτερα να μη βάζουμε καθόλου πλυντήριο.
Υπάτιε πριν σε σκίσω σαν σαρδέλα :) θα ήθελα να σου πω ότι το έπιασα το υπονοούμενο και ότι διαφωνώ στο βασικό άξονα της σκέψης σου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δε βάζω πλυντήριο
Εσύ βάζεις πλυντήριο;
Όχι γιατί άμα βάζεις (προσοχή εδώ) ΣΕ ΘΕΛΩ.
Και ΠΟΛΥ μάλιστα.
Γιατί άμα έρθει το άτομο σε τρεις μέρες κλασσικά και εγώ όπως πάντα δε βάζω ποτές πλυντήριο χρειάζομαι τελευταία στιγμή κάποιον να μου πλύνει - εσένα.
Οπότε καλύτερα να βάζεις εσύ πάντοτε πλυντήριο.
ΥΓ. Η Τορπίλα μας κάνει όλους καλύτερους αθρώπους. Πρώτη φορά το παιδί αυτό γράφει με ελληνικούς χαρακτήρες.
Αγαπητέ χ.ζ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήπαραθέτω σχετικό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου:
Σε ένα λαικό φίλοΜή βάζεις, σε παρακαλώ, αρώματα.
Μου αρέσει η μυρωδιά του κορμιού σου.
Πιό όμορφο άρωμα απ’ τον ιδρώτα σου δεν έχει.
Θέλω να γεύομαι την αλμύρα του στήθους σου,
να ρουφώ τη μοσκοβολιά της μασχάλης σου,
να μουσκεύω στην υγρασία των σκελιών σου.
Μή βάζεις, σε παρακαλώ, αρώματα.
Γιατί βιάζεσαι να ξεχάσεις το χωριό και το μηχανουργείο;
Τί τα θέλεις εσύ αυτά τα μοσχοσάπουνα;
Θα σου χαλάσουν ύπουλα τον ανδρισμό σου.
Μή βάζεις, σε παρακαλώ, αρώματα.
Μέσα σε χίλιους φλώρους είδα κι έπαθα να βρω έναν άντρα.
Μείνε αυτό που είσαι:
ένα αχάλαστο λαϊκό παιδί.
Ανώνυμε σ΄ευχαριστώ πολύ που μου το αντέγραψες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρον, σίγουρα...