Flantza viarnte nti Sikara*

Καίω φλάντζες
ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου
μετρώ τους αμέτρητους θανάτους μου
και φαντάζομαι τις ατέλειωτες βυζάρες σου.
Χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο
όταν σκάει μπροστά μου η ανυπόφορη εικόνα σου
με τα σφιχτά σου μπούτια
το φουσκωτό το μουνάκι
και το βλέμμα που σε βιδώνει εις την θέσιν σου.
Βαράω το λαγούτο αφρίζοντας
ακούω κι ηλεχτρισμούς τρίζοντας
μουγκρίζω και μουγκανίζω,
σα μωρό παιδί (χεχε)
και καθώς τελικά
βαράω και μια μαλακία να τελειώνουμε για σήμερα
βλέπω, στο αδύνατο να πέσει -μια που δεν ευχαριστήθηκε χωρίς συναίσθημα το πουλάκι μου- πουλί μου
εσένα να γελάς από μακρυά
μνησίκακα
να μου σκίζεις τα φυλλοκάρδια, πάλι
και πάλι (και πάλι)
άκαρδη,
σκληρόκαρδη,
γιατί είσαι, έτσι; - άλλο τώρα πώς φέρομαι εγώ
βλέπω λοιπόν,
βλέπω λέω, τελικά
κατάματα τον εαυτό μου,
σαν αυτό που πραγματικά είμαι:
ένας απλός
τυπικός
μικρούλης
παπάρας. :)

(κάνε γεια στο θείο!)





(ο δεύτερος και τρίτος στίχος είναι από το «Τρανζίστορ» του Μ. Σαχτούρη)

*Ο τίτλος είναι από παραδοσιακό Βλάχικο του Μετσόβου που αγνοώ το νόημά του, όποιος έχει καμιά ιδέα ας μου πει. Ακούστε το από δω. Ωραία εκτέλεσις.