21/11/13

Όνειρα Άλλα

Ταξιδεύοντας αυτό το καλοκαίρι
είδα πολλά, πολλά.
Όχι τέρατα και σημεία, όχι φρικώδη φοβερά,
πάντως όμως σίγουρα θαυμαστά.

Πάνω σε βουνά,
λίμνες που γυάλιζαν
χερσόνησοι χώνονται μέσα,
αγρια αμπέλια τα πρωινά, αδέσποτα
κατσίκια την ημέρα,
πρόβατα ήρεμα το σούρουπο.

Αυλές προσεγμένες
αυλές χρωματιστές
αυλές με γλάστρες, λουλούδια
βαμμένες πόρτες
μπαλκόνια στην κόψη ενός βουνού.

Σπίτια,
έρημα σπίτια
παρατημένα σπίτια
αγριόχορτα που πνίγουν τις ελιές
χωράφια με βάτους
κυπαρίσσια μέσα σε σπίτια ξέσκεπα
ο αέρας θερίζει έρημα καταφύγια
κι απέναντί σου η Αλβανία, η Ελλάδα, η Βουλγαρία,
είναι το ίδιο.

Οι άνθρωποι φύγανε
άφησαν πίσω τους σόμπες με ξύλα
πόρτες από λαμαρίνα
αραιοκατοικημένα καφενεία
έρημους στάβλους χέρσες καλλιέργειες
μελίσσια που πετούν αδέσποτα
αντίκες να παλιώνουν όπως τα χωριά τους,
γονείς και παππούδες πίσω τους.
Στα μεγάλα κέντρα ή στο εξωτερικό,
όπως άλλωστε και τώρα.

Ζητώντας τι;
Σε καιρό ειρήνης, από μια ευλογημένη γη
σε κάνει να φύγεις τι;

Είναι ένα άλλο όνειρο.
Είναι ένα άλλο όνειρο, ένας άλλος στόχος.
Πρόκειται περί ενός διαφορετικού συστήματος αξιών.
Η ζωή ίσως ακόμα μπορεί να εξαγοραστεί, να κερδηθεί,
ν’ ανθίσει, μιλάμε όμως εδώ
για ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.

Τι κι αν «Είναι τα μήλα κόκκινα τα σταφύλια μου μέλια»;
Τι κι αν «Παίρνω τα ζαγαράκια μου να πάω να κυνηγήσω»;
Το όνειρο διαφωνεί. Το όνειρο πλήττει.
Το όνειρο διατάζει πια αλλού,
δείχνει αλλού, σέρνει από τα μαλλιά αλλού,
το νιώθουμε όλοι.
Προς τα πού, μπορούμε μόνο να το μαντέψουμε.


Όμως ποιος;


Ποιος άλλαξε τα όνειρά μας μέσα σε πενήντα χρόνια;



3 σχόλια: