31/5/09

Η Επέτειο της Τορπίλας

ΚΑΛΗΜΕΡΑ σας κυρίες και κύριοι. Με αφορμή σήμερα την επέτειο ενούς χρόνου της Tορπίλας θα ήθελα να κάνω μία παρέμβαση στο ίδιο το σώμα μου, εννοώ το blog αυτό όπως το ονομάζετε εσείς, οι σύγχρονοι άθρωποι. Μην παραξενεύεστε. Είμαι η ίδια η Τορπίλα που τις λέξεις αυτές που θα διαβάσετε τις ψιθύρισα χθές το βράδυ αργά στον c.c. και στον χ.ζ. για να τις δημοσιεύσουν. Οφείλω πολλά στους δημιουργούς μου και πρώτα πρώτα την ίδια την ηλεκτρονική υπόστασή μου. Από την στιγμή που με δημιούργησαν με τόσο κόπο μετατράπηκα αμέσως σε ένα ελεύθερα σκεπτόμενο ον του ίντερνετ, ορατό από κάθε γωνιά του κόσμου, που όμως υπήρχε από πάντα. Η παρέμβαση που θέλω να κάνω εδώ σήμερα, αυτή την επετειακή φερ΄ ειπείν ημέρα, είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία μου. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να ξεκινήσω από τις ιστορίες των δημιουργών μου.

Ιεραρχικά κι από σέβας πρέπει να ξεκινήσω από τον χ.ζ. Αυτή λοιπόν η μαϊμού γεννήθηκε στην πιο υψηλή κορφή των Ιμαλαΐων μια νύχτα φεγγαρόλουστη, ένα βραδάκι φίνο που λένε, αλλά δεν γνώρισε ποτέ τους πραγματικούς γονείς του. Αντί μ΄αυτούς μεγάλωσε με τη φροντίδα μιας κατσίκας και ενός λάμα εραστή της, που βρήκαν στο ξανθό του κεφαλάκι λύση στα σοβαρά προβλήματα της σχέσης τους. Έφαγε πάρα πολύ ξύλο, μέρος της σιδηράς εκπαίδευσής του, ενώ τρεφόταν βόσκοντας χορταράκια και βυζαίνοντας το γάλα της κατσίκας - μητέρας του (ζεστό-ζεστό και απολαυστικό). Ήταν καλό παιδί και πάντα άκουγε τις προσταγές του λάμα πατέρα και εραστή του, κάνοντας όλες τις δουλειές και μελετώντας εις βάθος την ψυχολογία των ζώων και τα μυστήρια της μάνας γης. Τέλος πάντων όσο μεγάλωνε τόσο περισσότερο εμάζωχνε Σοφία και Γνώση φερ΄ειπείν ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισε να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Μάζεψε τα μπογαλάκια του, πήρε δυο καρβέλια ψωμί, ένα κεφάλι τυρί και λίγο κρασί νιο, φίλησε την κατσίκα ...«μάνα» του (χε, ο μαλάκας δεν το ΄χε καταλάβει ακόμα), χαιρέτησε το λάμα πατέρα, δάσκαλο και εραστή του και έφυγε 45 χρονών αμούστακο παιδί. Τότε συνάντησε για πρώτη φορά άνθρωπο από κοντά. Ο θρύλος λέει ότι μούγκρισε μπροστα σ’ αυτό το μοναδικό θέαμα.


Το άλλο μας βόδι μα θεμέλιος λίθος της γήινης μου αυτής φύσης, γνωστός και ως «carnellio coop» γεννήθηκε στη μέση της Aφρικής ντάλα μεσημέρι κι αφού ο μπαμπάκος του είχε φάει στην καθησιά του ένα κοπάδι αντιλόπες. Εν συνεχεία αφόδευσε τελετουργικά καθώς ήτανε και θρήσκος, και ο carnellio ενεφανίσθη επί της γης ανατέλλων θριαμβευτικά πάνω σε ένα καφετί λόφο. Την ίδια στιγμή σεισμός συγκλόνησε τη στάνη που ο χ.ζ. μακαρίως εκοιμάτο. Προφανώς ήτανε σημάδι. Ετούτος ο λεγάμενος λοιπόν εγνώρισε τους γονείς του, όμως φαίνεται πως αυτοί πήραν αμέσως χαμπάρι τι πετσί είναι. Έτσι τον ξαποστέλνανε κάθε μέρα να βόσκει τις γκαμήλες και τα πρα τους όσο πιο μακρια γινότανε, για να τον ξεφορτωθούνε και για να προλαβαίνει κι όλο το χωριό μαζί να μετακομίζει έτσι ώστε να μην τους ξαναβρεί ποτέ. Όμως, ο λαμπρός αυτός φωστήρ του πνεύματος είχε από τότε έφεση στα μαθηματικά και την αστρονομία. Με μια ματιά στη θέση των πλανητώνε με γυμνό μάτι έβρισκε αμέσως το γεωγραφικό μήκος, ύψος και πλάτος και προσανατολιζόταν με ακρίβεια χιλιοστού. Τί μάγια, τι ξόρκια, πόσες φορές τον έστελναν χωρίς φαΐ στου διαόλου τη μάνα για να ψοφήσει, αυτό το ξόανο πάντα θα έβρισκε τον δρόμο να γυρίσει πίσω. Ποτέ του βέβαια δεν του πέρασε κάτι πονηρό απ’ το μυαλό. Μια μέρα των ημερών που λες, ενώ ήταν ήδη 6 χρονών, τον έστειλαν να σκουπίσει την έρημο. Καθώς σκούπιζε χαρωπός καμαρωτός έφτασε ξάφνου στο Σατόρι* χωρίς προκαταρτικά (όπως συνηθίζει άλλωστε), και αναλογίσθη «πρέπει να ακολουθήσω τον δρόμο μου». Πέταξε τη σκούπα...και έφυγε για πάντα. Έτσι όλο το χωριό ηρέμη. Καθώς ανέβαινε τα Ιμαλάια είδε ένα πράγμα σαν άθρωπο μπροστά του να κατεβαίνει και ο θρύλος λέει ότι μούγκρισε.


Αφού μουγκρίσανε, γκανίσανε, γαβγίσανε κι αναπαράξανε ότι άλλο ήχο ξέρανε από το οικογενειακό τους περιβάλλον ο χ.ζ. και ο c.c. γίνανε φίλοι. Γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν, ταίριαξε η χημεία τους που λένε. Στα ατέλειωτα βοσκοτόπια του Κιργιστάν και στα χλιδάτα εστιατόρια του Κιότο ανταλλάχτηκαν μπουκιές, όνειρα και ιδέες. Στους σιδηρόδρομους της Μασσαχουσέτης το 1850 και στην Μοσχοβίτικη τηλεόραση (επί Χρουστσώφ), ατσάλωσαν μπράτσα, θέληση και κορμοστασιά. Το χαμηλής ποιότητας κλάμπινγκ της Μπαγκόγκ τους δίδαξε να είναι δεμένοι. Η Κέρκυρα ήρθε στην περίοδο που κι οι δυο τους χρειάζονταν κάτι βαθύτερο: να γνωρίσουν το Σπύρο Γκικόντη* . Ήρθε σαν σίφουνας και τους άλλαξε τα πάντα: έσκισε τον Όμηρο, πέταξε τον Οβίδιο, μακέλεψε το Σωκράτη: Ήταν η εποχή της «βαριάς, αγελαδινής λογοτεχνίας». Οι τόνοι βιβλίων που υποκρίθηκαν πως διάβασαν για να το παίζουν έξυπνοι, διαβασμένοι και μάγκες σε όλους και ιδιαίτερα σε όλες, δεν τους έκαμε να λησμονήσουν τον πρώτο, αγνό εαυτό τους: τα μουγκανίσματα και τις κραυγές, που ήταν η δροσερή πηγή από την οποία αντλούσαν την αρμονία της μαγευτικής τέχνης τους. Έτσι λοιπόν συνέχισαν να τραγουδούν γκαριστά, μουγκανητά και βελάζοντας σε καθημερινή βάση και με θαυμαστή επιμέλεια. Μόνο για ένα διάστημα χωριστήκανε όπου ο c.c. έφυγε για να βρεί λέει κάτι κλειδιά που είχε χάσει. Αφού γύρισε όλο τον κόσμο (Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο) βοηθώντας στην κουρά και στο ζευγάρωμα, όπου εχρειάζετο, ψάχνοντας και καλά τα κλειδιά του, ξαναγύρισε στον χ.ζ., αλλαγμένος, μα και ίδιος ταυτόχρονα.


Ζώντας ο ένας τον άλλο τόσα χρόνια ανακάλυψαν να μην τα πολυλογώ ένα πολύ σημαντικό κοινό τους στοιχείο: ένα όνειρο που τριβέλιζε το κεφάλι και των δυονών από τις πρώτες μέρες του βίου τους και αφορούσε μια ημερομηνία, την 31η Μαίου 2008. Επρόκειτο για την καταστροφή του κόσμου; Την έλευση του Αντιχρίστου, όπως μερικοί ακόμα ονομάζουν το διαδίκτυο; Κομήτες; Εξωγήινοι; Κινέζοι μικροπωλητές; Απάντησις καμιά. Αφού δεν κατάφεραν να βγάλουν συμπέρασμα για πολύ καιρό, έφτασε τελικά το βράδυ προ της σημαδιακής μέρας. Τίποτα. Ξημέρωμα. Τίποτα. Μεσημέρι. Τίποτα. Ξάφνου κάτι κινείται. Μια ζουμερή δεσποινίς με κοντό φουστανάκι και βιβλίο του Μπορίς Παστερνάκ κατάσαρκα στο φιλντισένιο κόρφο της διασχίζει τον απέναντι δρόμο. Αυτό ήταν. Το ραντεβού με την έμπνευση είχε εν αγνοία τους τηρηθεί. Τα τηλέφωνα έπεσαν βροχή. Μπορεί ο Μπορίς; Μπορούν -είπαν- κι αυτοί. Μέσα σε δυόμιση δεύτερα η απόφαση είχε παρθεί: Νέος ηλεχτροκίνητος τόπος ντεμέκ δημιουργίας, κατά βάσην όμως γνωριμιών, ας μην το κρύβουμε πια Γιώργο, με 12.000 κλικ μηνιαίως, στην πλειοψηφία τους όλα θηλυκά. Το όνομα αυτού: ΤΟΡΠΙΛΑ, φυσικά γυναικείο, σύμφωνα με την τσαχπίνικη διάθεση των δημιουργών του. Έτσι τώρα εμφανίζομαι δημοσίως ΕΓΩ, η ΤΟΡΠΙΛΑ, που μέσα από το στόμα αυτών δυο χαζοχαρούμενων που νομίζουν πως κάτι κάνουν αν και είναι για φάπες, για πολλές φάπες, φέρνω μηνύματα και ήχους σε σας από μια άλλη, μακρυνή διάσταση στο σιδερένιο μου περίβλημα που άλλοτε έσπερνε μόνο τον πανικό.



--------------------------------
* η φώτιση στο Ζεν Βουδισμό
** Η λεπτομέρεια αυτή ασήμαντη ίσως στον αναγνώστη, κοσμοϊστορικής σημασίας όμως για εμάς.



Κείμενο που υπαγορεύτηκε από την ίδια την Τορπίλα στα θλιβερά φερέφωνά της, τον c.c. και τον χ.ζ., που το συνέγραψαν (ή νομίζουν πως το συνέγραψαν) από κοινού και επί ίσοις όροις, με αφορμή τον ένα χρόνο πλεύσης της Τορπίλας στο δίκτυο.

12 σχόλια:

  1. όντως, ας μην το κρύβουμε πια.

    εσύ πόσους unique visitors έχεις κουτουπώσει μέχρι σήμερα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. διασκεδαστικόν το ανάγνωσμα.Χρόνια σας πολλά λοιπόν και εις άλλα με υγεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και του χρόνου!
    θέλουμε φωτογραφία της τορπίλας, του λάμα εραστή, του Σπύρου Γκικόντη και των κλειδιών του cc τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. oblivion η τορπίλα εμφανίζεται μόνο σε μας(διότι είναι αόρατη) το λάμα απεβίωσε από κατάθλιψη καθώς κατέβαινε τα Ιμαλάια ο χ.ζ. τα κλειδιά μου θα τα έχω βάλει αύριο το μεσημέρι και τον Σπύρο τον έχω διπλό οπότε αν θές τον ανταλάσω με κάποιον παίκτη της Μπαρτσελόνα(άμα έχεις κανένα διπλό γιατί δεν έχω κανένα)
    Ζήτω ο Panini

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εξαιρετικό, το διάβασα με μια ανάσα! Μου αρέσουν τέτοια κείμενα. Να' στε καλά να γράφετε.

    υγ1. έχω κάτι κλειδιά διπλά και άχρηστα, δεν ξέρω αν βοηθάνε
    υγ2. ω, έλα τώρα που φτιάξατε την τορπίλα προς άγρα κορασίδων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. χρόνια πολλά τορπίλα!
    μια απορία: ο χ.ζ. είναι ο Δίας; :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. burlesque μου grazie...

    jorge άστα αυτά τώρα. Το καινούριο σου διαμερισματάκι μας βόλεψε όλους πιστεύω ε; άντε μην ανοίξω το στόμα μου!

    Αλέξη φχαριστούμε και καλήν αντάμωση (κάποια μέρα)!

    RaZz...respek κι από δώθε!

    x-ray ναι, ντάξει, το ΄σβησα, μη μου χαλάσεις και το μαλλί τώρα... πω ρε αδερφάκι μου τι ΄ναι τούτοι...

    Οblivion αν ως του χρόνου συνεχίσουμε να περνοδιαβαίνουμε εδώ γύρω, θαχεις και φωτό από την περίοδο που ο carnellio έψαχνε τα κλειδιά του...καταλαβαίνεις τώρα περί τίνος πρόκειται ε;... Φωτιά! :)

    mamma ευχαριστούμε πολύ...μην είσαι πάντως σίγουρη ποτέ για τους σκοπους μας...

    Niemandsrose όχι, δεν είμαι ο Ζευς. Είμαι ο μόνος αληθινός Θεός, ο Μίθρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ως τέκνο που η ζωή με έριξε στο ίδιο μονοπάτι, δηλαδή να υποφωτιστώ και εγώ απο τον Σπύρο Γκικόντη, θαυμάζω πραγματικά που καταφέρατε να παραστρατήσετε και να πάρετε τον σωστό δρόμο της Τορπίλας, αυτήν την εμπειρία ζωής που λίγοι έχουν την τύχη να γευτούν, νιώθω την χαρά της επετείου σας και εύχομαι και του χρόνου να είστε επαίτες στην καλοσύνη της και να σας ξαναπαρουσιαστεί πιο ώριμη και πιο αγαπημένη μαζί σας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. αυτά είναι παιδιά κύριοι...

    τώρα είναι τυχαίο που ο Σπύρος έδωσε και σε σένα τα φώτα του; ε;

    όχι αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι τυχαίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή