Ο Βράχος, εμείς μέσα Του

Σαν τουφεκιά από τα δύο μέτρα.
Κάθε φορά η ώρα της αλλαγής τσακίζεται
πνίγεται στα αίματα.
Η εικόνα πέφτει συντρίβεται στην πραγματικότητα -
τα πόδια τρέχουν τα χείλη φωνάζουν
το αίμα κυλάει.
Απ΄το χέρι απ΄το πόδι. Απ΄το κεφάλι.
Απ΄το δέντρο απ΄το χορτάρι από το χώμα.
Αδελφέ Δάσκαλε Θάνατε
δώσε τις εντολές Σου, χάρισε τις επιταγές Σου,
δείξε το σκληρό Σου δρόμο.
Υποδεχτείτε Τον.
Αφήστε Τον να έρθει να ορίσει
να στολίσει τη χυδαία χαμερπή ποταπότητά μας
να νοηματοδοτήσει να διατάξει Αυτός
ποιοι θα φύγουν ποιοι θα μείνουν,
εσύ, εγώ, ο διπλανός μου, δεν έχει σημασία - το ίδιο
τυχαίες μονάδες ενός τυχαίου συνόλου - είναι το ίδιο.
Μη φοβάστε
το αίμα που κυλάει, το αίμα που τρέχει
μην κρίνετε
είναι ανώτερό μας, είναι μείζον μας
είμαστε εμείς οι ελάσσονες
αφήστε να γεμίσει τους μυς, να δροσίσει το κορμί
να βάψει τα δάχτυλα
αφήστε να τρίξουν οι πέτρες να τρίξουν τα δόντια
να λάμψουν τα πρόσωπα
αφήστε προπαντώς τα χτυπήματα,
αυτή τη μονότονη πηχτή μουσική
- πρέπει μόνο να δίνουμε και να παίρνουμε δυνατά χτυπήματα.