ΤΑ ΑΡΚΟΥΔΙΑ ΗΤΟ ΛΟΥΤΡΙΝΑ

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

-Όχι να μας φωνάζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο κύριε διοικητά λες κι είμαστε ζώα.
Αφού είπε αυτά, ο μισθοφόρος, ο διοικητής του έστριψε την πλάτη. Τότε ο κολλητός του Τζέγκινς Χάν και υπεύθυνος ιματισμού, ένα αλάνι από την Κοκκινιά, τον πλησίασε και τον απείλησε. Του είπε πως δεν πρέπει να μιλάει έτσι στους ανωτέρους του και άλλα θαυμαστά. Αυτό το αλάνι το είχα ακούσει μια φορά να μου λέει.
«Εγώ δεν πιστεύω σε τέτοιους διαόλους και μάκενες. Εγώ να πούμε έχω το σουγιαδάκι μου που λύνει στο πι και φι τα προβλήματά μου. Και πάω που λες μια μέρα στου Γκράνα του νταβά που μου χε κάτι χρωστούμενα και γυρίζει και μου αρχίζει τα μα και μου και πα να βγάλει την μπιστόλα κι εγώ αίλουρος, τραβώ τον σουγιά και τον ξεκαρυδώνω» Ύστερα με κοιτούσε με αυταρέσκεια και χαμογελούσε χωρίς να μιλάει κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του. Αυτά έγιναν την μέρα που είχαν συνάντηση ο Μπορίς Βιάν, ο Μπορίς Παστερνάκ , ο Μπορίς Γκοντούνωφ, δύο μέλη του Μπατασσούνα και άλλα δύο της ΕΤΑ. Το σύνολον πέντε. Θα μου πεις εφτά, αλλά πέντε διότι τα δύο μέλη του Μπατασσούνα είναι και μέλη της ΕΤΑ. (τελικά είχες δίκιο δικαστή Γκαρθόν. Αλλά δεν μας είπες, που έπρεπε, για την GAL και για τον Χοσέ Αμέδο. Και δεν μας είπες γι’ αυτούς που άδικα βασανίζατε μετά από κάθε Κάλε Μπορόκα). Σε κείνη την συνάντηση το λοιπόν υπήρχε και μια σκοτεινή φιγούρα που στεκόταν σε μια γωνιά αμίλητος, αμέτοχος στα καθέκαστα. Η συζήτηση είχε πάρει φωτιά μέχρι που το ένα μέλος του Μπατασσούνα πέταξε μολότωφ και τα έκαψε όλα. Πριν απ’ αυτά εγώ έφυγα ακολουθώντας την σκοτεινή φιγούρα. Όσο κι αν προχωρούσαμε δεν ξεχώριζα τίποτα από τα χαρακτηριστικά του. Μέχρι που φτάσαμε σε ένα ξέφωτο και λέω «τώρα θα σε γνωρίσω» αλλά κι εκεί… ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΙΣ. Πάλι δεν ξεχώριζα τίποτα. Ήτο αράπης. Εκαταβέβηκεν εις Λούναν Παρκ όπου έσπειρε φόβους και αμφιβολίας εις τους παρευρισκομένους οι οποίοι κ-α-θ-ο-ν-τ-α-ν-ε εις ξύλινα αλογάκια ή πυροβολούσαν αρκούδια. Τα αρκούδια ήτο απεχθέστατα. Ήτο βεβαίως λούτρινα αλλά και απεχθή. Δεν ήτο απεχθή επειδή ήτο λούτρινα αλλά δι άλλους λόγους.
1. Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ
2. Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

Και τότε είπαν παρακαλετά οι μανάδες
« Ω, εσύ μέγα διδάσκαλε που κάθεσαι ατάραχος στα ουράνια και δροσίζεσαι σαν θες σκύψε στις ψυχές μας που καίγονται αδειάληπτα. Ω, εσύ μέγα διδάσκαλε που συμπιέζεσαι και μεγαλύνεσαι σαν θες αλάφρυνε το βάρος του πόνου μας και στένεψε τα όρια των φόβων μας. Ω, εσύ μέγα διδάσκαλε που μας βλέπεις πως αυτιστικά χωνόμαστε στους πολέμους και τις συρράξεις αραίωσε τα ιερά σου μπούτια. Μας πνίγεις, μας πνίγεις. Και μας και τα παιδιά μας»
Κι ο Μέγας Διδάσκαλος απεκρίθει χαμογελόντας
«Ο ανθρώπινος πόνος είναι ελάχιστος μπρος στο σύμπαν. Εσείς οι μανάδες, θύματα του Τζέγκινς Χαν, κλαίτε κι οδύρεστε όπως άλλα τρισεκατομύρια μάνες θα οδυρθούν στο μέλλον, όπως άλλα δισεκατομύρια μάνες πόνεσαν στο παρελθόν. Ο ανθρώπινος πόνος με αφήνει αδιάφορο. Όταν πονάνε τα μποντίκια ποτέ δεν κλαίγονται σε μένα, όταν πεινάει ο λύκος κοιτάζει να φάει και μένα δεν με ενοχλεί. Μόνο εσείς αλλαζόνες κι εγωιστές, λαμόγια και επιδειξίες στρέφεστε πάντα σε μένα, με συνέπεια να μου ζαλίζετε τ΄αρχίδια»
Και τότες σήκωσε τη χερούκλα του και πέταξε φλόγες καίγοντας όλες τις κλαίουσες μάνες. Σηκώθηκε από τους ουρανούς κι άναψε το τσιγάρο του πάνω στην φωτιά που μόλις είχε ρίξει.

Μετά επήλθε το τέλος του κόσμου.