10/5/11

ΕΦΗ

Το αμαξάκι τσουλάει στους βρεγμένους δρόμους
ενώ το ραδιόφωνο παίζει ροκ

οδηγείς με το μυαλό στην Αθήνα
και δίπλα, η φίλη σου
να σκέφτεται το δικό της φίλο που δεν την παίρνει συχνά
τηλέφωνα.

«Είχα ξεχάσει πως υπάρχει τέτοια μουσική»
σπάω τη σιωπή κι είναι τόσο ξεκάρφωτο
που φυσικά δεν παίρνω απάντηση.

Οδηγείς πάντα αφηρημένη (κουνάς λίγο και το κεφάλι)
και δίπλα ο λευκός λαιμός της φίλης σου
φαντάζει στα μάτια μου λαχταριστός σαν παγωτό.

Αναρωτιέμαι λοιπόν (κι ενώ γύρω τα βουνά φεύγουν)
πόσο ξεκάρφωτο θα ήταν αν έριχνα στο σημείο αυτό
μια πεταχτή γλυψιά

τώρα

2 σχόλια: